Wyrok przywracający pracownika do pracy nie oznacza, że pracodawca zostaje ograniczony w kształtowaniu swojej polityki kadrowej. Nadal może dobierać pracowników w sposób, który gwarantuje najlepsze wykonywanie obowiązków na danym stanowisku. Dotyczy to w szczególności stanowisk kierowniczych. Jednak nawet gdy stanowisko poprzednio zajmowane przez pracownika przywróconego do pracy zajmuje obecnie inna osoba, pracodawca nie może uchylić się od wykonania wyroku sądu i musi przywrócić pracownika na poprzednio zajmowane stanowisko (por. wyrok SN z 17 lutego 1998 r. I PKN 572/97, OSNP 1999/3/83). Nie oznacza to, że musi zwolnić pracownika, który obecnie zajmuje to stanowisko.
Możliwe są różne rozwiązania. Można utrzymywać w strukturze dwa takie stanowiska i nadal zatrudniać obu pracowników. Innym rozwiązaniem jest przywrócenie pracownika na poprzednio zajmowane stanowisko i powierzenie mu wykonywania innych zadań w trybie art. 42 par. 4 k.p. SN nie wyklucza w pewnych okolicznościach możliwości przesunięcia pracownika na inne stanowisko w drodze wypowiedzenia zmieniającego (wyrok z 19 kwietnia 2001 r. I PKN 381/00, OSNP 2003/4/102; wyrok z 18 kwietnia 2000 r. I PKN 602/99, PPiPS 2001/6/18). Istnieje też możliwość ponownego wypowiedzenia umowy przywróconemu pracownikowi, jednak muszą być to prawdziwe przyczyny, nie użyte w poprzednim wypowiedzeniu. Na przykład, jeśli poprzednie wypowiedzenie zostało zakwestionowane przed sądem jedynie ze względów formalnych, to można użyć przyczyn dotyczących bezpośrednio pracownika w ponownym wypowiedzeniu umowy po przywróceniu do pracy. Orzeczenie sądu przywracające pracownika do pracy, oparte wyłącznie na stwierdzeniu naruszenia przepisów o wypowiadaniu bez badania jego merytorycznej zasadności, nie pozbawia pracodawcy możliwości powołania się na te same przyczyny, o ile zachowują one aktualność (wyrok SN z 19 lipca 2005 r. II PK 372/04OSNP 2006/11–12/175).