Literalna interpretacja przytoczonego przepisu może sugerować, że ma on zastosowanie wyłączenie w przypadku dopuszczenia się naruszenia przez pracownika jego obowiązków, nie zaś przygotowania lub usiłowania takiego naruszenia. Orzecznictwo Sądu Najwyższego w tym zakresie nie jest jednak niestety jednolite. W jednym z orzeczeń wskazano, że usiłowanie naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych nie uzasadnia rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 par. 1 k.p. (wyrok SN z 17 listopada 1997 r. I PKN 362/97, OSNP 1998/17/504). Orzeczenie to wskazuje więc, że co do zasady samo usiłowanie naruszenia nie może być podstawą do rozwiązania stosunku pracy w trybie natychmiastowym. Nie jest to jednak reguła obowiązująca w każdym przypadku. W innych orzeczeniach SN wskazywał, że usiłowanie kradzieży mienia pracodawcy może być uznane za ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, o którym mowa w art. 52 par. 1 punkt 1 k.p. (wyroki SN: z 24 listopada 1998 r. I PKN 452/98, OSNP 2000/1/21 oraz z 12 września 2000 r. I PKN 28/2000,OSNP 2002/7/161).
W orzeczeniach tych podkreśla się, że usiłowanie kradzieży na szkodę pracodawcy stanowi ciężkie naruszenie podstawowego pracowniczego obowiązku dbałości o mienie pracodawcy. Należy jednak podkreślić, że usiłowanie kradzieży mienia stanowi szczególny przypadek. Na pewno każdy pracodawca przed zastosowaniem art. 52 k.p. powinien dokładnie rozważyć, czy w konkretnym przypadku pracownik dopuścił się ciężkiego naruszenia, czy też jedynie poczynił działania przygotowawcze zmierzające do naruszenia, które nie uzasadniają zastosowania art. 52 k.p., a mogą stanowić przyczynę rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem (np. z uwagi na utratę zaufania do pracownika).
not. MJ