Zwycięstwo PiS w wyborach europejskich każe na nowo zadać pytanie nie o to, czy partia ta pozostanie u władzy po jesiennych wyborach. Raczej o to, czy nie będzie ponownie rządzić samodzielnie albo czy jest możliwy – w wypadku bardzo przecież prawdopodobnego rozpadu Koalicji Europejskiej – scenariusz osiągnięcia przez ugrupowanie Jarosława Kaczyńskiego większości konstytucyjnej.
To, że KE nie zdołała wygrać po tym, jak prezes PiS popełnił ogromny błąd polityczny w przededniu emisji filmu Sekielskich, ustawiając się w roli obrońcy Kościoła, jest tak ogromną klęską Grzegorza Schetyny, że powinno oznaczać jego natychmiastowe odejście ze stanowiska lidera. Jeśli po trzech latach niekończących się skandali i błędów PiS opozycja nie umie wygrać, oznacza to całkowitą indolencję.
Znacznie gorszy jest jej uwiąd intelektualny. Charyzmę można się nauczyć udawać. Podobnie jak marketing polityczny. Braku pomysłu na Polskę nie da się jednak ukryć. Konia z rzędem temu, kto wskaże jakikolwiek inny powód do głosowania na PO/KE poza chęcią odsunięcia PiS od władzy.
Ale i to nadal tylko jeden z mniejszych problemów opozycji. Największym jest to, że tak samo jak siłą opozycji były błędy PiS, tak siłą PiS były błędy opozycji. Tyle że tych drugich było chyba więcej. Jeśli wyobrazić sobie świat, w którym partie – niczym państwa – umieszczają u konkurencji agenturę mającą na celu zniszczenie przeciwnika od środka, można odnieść wrażenie, że znaczna część opozycji, wspierających ją autorytetów oraz celebrytów to tak naprawdę nielegałowie Jarosława Kaczyńskiego.
Na salonach i w antypisowskich mediach brylują Roman Giertych i Kazimierz Marcinkiewicz. Elity jakby nie zauważają, że wiarygodność obu panów nie jest szczególnie wysoka. Nie każdy uwierzy w proeuropejskie oblicze mecenasa. Nie każdy też uwierzy w to, że ujawniający powiązania polskich dyplomatów z wywiadem Radosław Sikorski jest mężem stanu. Równocześnie jedną z ulubionych metod tzw. salonu, czyli warszawskich liberalnych elit, jest przemilczanie niewygodnych tematów. Tak jakby sytuacja, gdy o czymś nie mówi się w „ich” mediach, powodowała, że tematu nie ma.
Nie zmieniła tego nawet sprawa pedofilii w Kościele, która pokazała, że to, co przemilczane, wraca ze zdwojoną siłą. I tak oto salon udaje, że nie ma sprawy, gdy Paulina Młynarska opisuje w Onecie, jak to ją, gdy miała 14 lat, spojono alkoholem i nafaszerowano lekami na planie filmu Andrzeja Wajdy po to, by przekonująco zagrała scenę seksu. Salon zamiast wykorzystać okazję, by pokazać, że się moralnie czymś różni od Kościoła i spraw pod dywan nie zamiata, postanawia udawać, że tematu nie było.
Nie może też liberalny salon pojąć, że niekoniecznie najlepszym sposobem zdobywania poparcia jest permanentna pogarda dla „hołoty” która dała się „kupić za 500 złotych”. Lektura profili liderów opinii w mediach społecznościowych przeraża. Poziom pogardy dla zwykłych Polaków jest tam taki, że nawet immunizowany już na dobre na wszystko, co z PiS związane, autor tego tekstu, czytając wypowiedzi o „hołocie”, „niepiśmiennych ćwierć inteligentach” zdolnych tylko do „postawienia koślawego krzyżyka” w zmian za „michę”, dochodził do wniosku, że rządy PiS co prawda nie należą się Polsce. Ale jak najbardziej należą się polskim elitom jako kara za ich butę i pychę.
Wszystko przebiła jednak – w przeddzień wyborów – Parada Równości w Gdańsku, gdy stworzono „instalację artystyczną”, w której kobiece organy płciowe stały się elementem ornamentyki przypominającej procesję z Najświętszym Sakramentem. Tego żaden pisowski nielegał w opozycji nigdy by nie dokonał, bojąc się dekonspiracji.
Gdy do wszystkiego, co powyższe, dodać zupełnie już bezmyślne wypowiedzi celebrytów, którzy co i rusz deklarują niechęć do rozmowy z „tym narodem”, a w przerwach od wymyślania kolejnych obraźliwych określeń zwalczają nie PiS, lecz jego przeciwników (symetrystów, Jana Śpiewaka, Roberta Biedronia etc.), to mamy obraz nędzy i rozpaczy, w którym rządy PiS to jakiś nieznaczący epizod.
Najsmutniejsze jest jednak to, że nie jest to wszystko dziełem nielegałów Jarosława Kaczyńskiego, ale samej opozycji. Nielegałów – z tej racji, że nieraz przez lata nic nie robią – nazywa się ich czasem „śpiochami”. O ile w opozycji ich nie ma, to jednego można zidentyfikować. Jest nim Mesjasz opozycji, czyli Donald Tusk, który chciałby, ale się waha. Już ma wejść, ale jednak nie wchodzi. Ma być Macronem, a jest na razie bardziej kimś podobnym do innego znakomitego Francuza. Mąż stanu, którego zdominował na jego własnym „benefisie” Leszek Jażdżewski, to raczej Louis de Funès, a nie Emmanuel Macron.
Richardsowi Nixonowi przypisuje się powiedzenie, że do uprawiania polityki trzeba „rozumu, serca i jaj”. Na razie opozycja nie ma żadnego z tych elementów. Skoro tak, to PiS z dużym prawdopodobieństwem będzie rządził do 2023 r.