Według agencji ratingowej Standard & Poor’s islandzkie banki zgromadziły już wystarczającą ilość zagranicznych walut, by wytrzymać ewentualny odpływ kapitału i związany z tym spadek kursu korony. Trzy największe banki Islandii mają w oczach S&P wiarygodność na poziomie BB+ i pozytywną perspektywę ratingu, co biorąc pod uwagę, że sektor finansowy na wyspie trzeba było zbudować od nowa, jest wynikiem całkiem dobrym.
W pierwszej dekadzie obecnego wieku islandzkie banki przyciągały klientów z zagranicy, oferując znacznie wyższe oprocentowanie depozytów niż instytucje finansowe na kontynencie. Sektor bankowy stał się tak rozbudowany, że gdy jesienią 2008 r. islandzkie banki zaczęły mieć problem z płynnością, rząd nawet nie miał szans, aby je ratować, tak jak to robiły Irlandia, Wielka Brytania czy Niemcy – wartość depozytów sześciokrotnie przekraczała islandzki PKB, aktywów zaś aż 11-krotnie. Przed bankructwem Islandię uratowała pożyczka w wysokości 5 mld dol. z Międzynarodowego Funduszu Walutowego i pozostałych krajów nordyckich. Rząd w Rejkiawiku pozwolił upaść bankom, gwarantując jedynie depozyty własnych obywateli, a klientów z innych krajów zostawiając na lodzie. To wprawdzie wywołało konflikt dyplomatyczny z Wielką Brytanią i Holandią, ale zarazem oszczędziło Islandczykom bolesnego zaciskania pasa, co stało się udziałem zadłużonych krajów strefy euro. Dzięki temu, po ostrym załamaniu się gospodarki w latach 2009–2010, Islandia szybko wróciła na ścieżkę wzrostu. Bezrobocie jest tylko trochę większe niż przed kryzysem. A ograniczenia w przepływie kapitału zatrzymały dalszy spadek kursu korony i umożliwiły wzmocnienie się nowo utworzonym bankom – bo i osoby fizyczne, i firmy nie mogły transferować oszczędności za granicę.
