Zgodnie z art. 47 k.p. pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej niż za 2 miesiące, a gdy okres wypowiedzenia wynosił 3 miesiące – nie więcej niż za 1 miesiąc. W mojej ocenie art. 47 k.p. w sposób wyczerpujący reguluje roszczenia pracownika przywróconego do pracy i wyklucza posiłkowe stosowanie kodeksu cywilnego. Zgodnie bowiem z art. 300 k. p. przepisy kodeksu cywilnego stosuje się wyłącznie w sprawach nieuregulowanych w kodeksie pracy, o ile nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.
Powoływany przez pracownika wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczył innego stanu faktycznego (roszczeń odszkodowawczych, związanych z bezprawnym rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia) i nie przekłada się na proces wykładni art. 47 k.p.
W związku z powyższym roszczenia pracownika są bezpodstawne. Stanowisko to potwierdza uchwała SN z dnia 18 czerwca 2009 roku, I PZP 2/09, w której powiększony skład SN stwierdził, że pracownik, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy na poprzednich warunkach przez sąd pracy po ustaleniu, że wypowiedzenie przez pracodawcę umowy o pracę na czas nieokreślony było nieuzasadnione lub naruszało przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, nie ma prawa do odszkodowania na podstawie przepisów kodeksu cywilnego ponad przysługujące na podstawie art. 47 k.p. wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.