Prawa do urlopu wychowawczego nie mają osoby wykonujące pracę na innej podstawie niż stosunek pracy, np. zatrudnieni na podstawie umowy-zlecenia, umowy o dzieło, umowy agencyjnej.
Pracownik zatrudniony przez co najmniej sześć miesięcy ma prawo do urlopu wychowawczego w wymiarze do trzech lat w celu sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem, nie dłużej jednak niż do ukończenia przez nie czwartego roku życia. Do sześciomięsięcznego okresu zatrudnienia wlicza się poprzednie okresy zatrudnienia (art. 186 par. 1 k.p.). Nie ma przy tym znaczenia:
● długość przerw między okresami zatrudnienia,
● wymiar czasu pracy (nie przelicza się połowy etatu na cały etat),
● tryb rozwiązania stosunku pracy (wlicza się okres wypowiedzenia oraz okres pracy zakończony np. natychmiastowym rozwiązaniem umowy o pracę z winy pracownika).
Do okresu zatrudnienia wliczeniu podlegają także okresy urlopu macierzyńskiego, nieświadczenia pracy z powodu choroby (wyrok WSA Gdańsk z 21 marca 2007, II SA/Gd 618/06, Legalis), a także okresy zaliczane do stażu pracy na podstawie przepisów szczególnych, np. okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Nie wlicza się natomiast urlopu bezpłatnego z wyjątkiem urlopu udzielonego w celu wykonywania pracy u innego pracodawcy (art. 1741 par. 2 k.p.).
To jest tylko część artykułu, zobacz pełną treść w e-wydaniu Dziennika Gazety Prawnej: Urlop można wykorzystać wspólnie maksymalnie na okres trzech miesięcy.

W pełnej wersji artykułu znajdziesz więcej informacji na temat:


- Osób uprawnionych do wykorzystania urlopu

- Ustalenia wymiaru urlopu

- Wychowywania dziecka niepełnosprawnego

- Podziału urlopu na części