Utrata zaufania do pracownika, będąca wynikiem wszczęcia wobec niego postępowania karnego, zwłaszcza mającego związek z jego czynnościami służbowymi, może stanowić uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia stosunku pracy. Na ocenę zasadności dokonanego wypowiedzenia rzutuje istnienie już samych okoliczności usprawiedliwiających podejrzenie popełnienia przez pracownika przestępstwa na szkodę pracodawcy. Zasadność powołania się na utratę zaufania nie jest w takim przypadku determinowana stwierdzeniem prawomocnym wyrokiem faktu popełnienia przez pracownika przestępstwa.
Zdarzenia późniejsze w stosunku do chwili dokonywania wypowiedzenia, w tym umorzenie postępowania karnego lub uniewinnienie zwolnionego pracownika, mogą mieć znaczenie dla oceny zasadności wypowiedzenia umowy o pracę, ale nie przesądzają jeszcze o jego niezasadności. Nie można bowiem wymagać od pracodawcy, aby pomimo prowadzenia wobec pracownika postępowania karnego związanego z jego obowiązkami pracowniczymi nadal obdarzał go zaufaniem, które stanowi istotny element procesu pracy. Wskazana przyczyna w postaci utraty zaufania w związku z wszczęciem wobec pracownika postępowania karnego powinna być co do zasady oceniana na podstawie okoliczności znanych w dacie dokonania wypowiedzenia (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 22 stycznia 2008 r., I PK 197/07, OSNP z 2009 r/ nr 5-6 poz. 65).
Oznacza to, że sąd pracy, dokonując oceny zasadności wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, bierze pod uwagę sytuację i stan wiedzy pracodawcy w momencie wręczania pracownikowi wypowiedzenia.