Co do zasady, pracownik może domagać się odprawy w wysokości przewidzianej w układzie zbiorowym pracy. W prawie pracy obowiązuje zasada uprzywilejowania pracownika oraz zasada automatyzmu zastępowania z mocy prawa mniej korzystnych składników treści stosunku pracy przez bardziej korzystne postanowienia układu zbiorowego pracy. Wynika ona z art. 24113 par. 1 k.p., który stanowi, że korzystniejsze postanowienia układu zbiorowego z dniem jego wejścia w życie zastępują z mocy prawa wynikające z dotychczasowych przepisów prawa pracy warunki umowy o pracę lub innego aktu kreującego stosunek pracy. Skutkiem takiego automatycznego zastąpienia mniej korzystnych warunków jest przeniknięcie bardziej korzystnych postanowień układu do treści stosunku pracy, które stają się jego elementami. Następuje to bez względu na to, czy układ jest zawarty bezterminowo, czy na czas określony. W konsekwencji rozwiązanie układu wskutek upływu okresu, na jaki został zawarty, nie oznacza, że przejęte z układu zbiorowego elementy treści stosunku pracy przestają obowiązywać. Ich zmiana (wprowadzenie mniej korzystnych elementów treści stosunku pracy) wymaga zachowania przewidzianego prawem lub uzgodnionego trybu, tj. wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy lub płacy lub porozumienia stron. Warunki wynikające z układu zbiorowego powinny zatem być stosowane do czasu ich zmiany w drodze wypowiedzenia zmieniającego lub porozumienia zmieniającego (wyrok Sądu Najwyższego z 3 marca 2011 r., II PK 107/10, LEX nr 784985). Przy wypowiedzeniu dotychczasowych warunków umowy o pracę lub innego aktu kreującego stosunek pracy nie mają zastosowania przepisy ograniczające dopuszczalność wypowiedzenia warunków takiej umowy lub aktu (art. 24113 par. 2 k.p.).
not. MJ