Jarosław Kaczyński, który decyduje po stronie polskiej o temperaturze sporu z Brukselą – najpewniej zdaje sobie sprawę z kontekstu. Jako pierwszy w Polsce rozumie, że skończyła się epoka polityki centrum, a rozpoczęła epoka polityki, która odwołuje się do – jak to określa Robert Krasowski – bulwarowej natury człowieka. Jako pierwszy również antycypuje stosunki z unijnymi instytucjami, które dziś są już martwe. Jeszcze wydają decyzje. Jeszcze dyskutują. Piszą listy. Pouczają. Ale w rzeczy samej są martwe. Tak jak imperium osmańskie po kongresie berlińskim w 1878 r. czy Austro-Węgry po pierwszej wojnie światowej. Długo po kongresie Stambuł formalnie miał władzę nad Mezopotamią i Syrią, Egiptem i Kuwejtem, ale już się nie liczył. Podobnie jak Wiedeń, który stracił kontrolę nad spontanicznie powstającymi radami ludowymi w CK monarchii.
Jarosław Kaczyński okazał się genialnym analitykiem. Tak jak w roku 2005, gdy wygrał, dzieląc Polskę na liberalną i solidarną. Dziś jako pierwszy dostrzegł stężenie pośmiertne najważniejszego gracza. Przestał się z nim liczyć przy stole, gdy inni ciągle rozdawali mu karty. Równocześnie nie miał do zaproponowania kompletnie nic, poza słuszną diagnozą.
O włos od radykalnej Austrii. Hofer ze skrajnej prawicy otarł się o fotel prezydenta

Zobacz również
PiS Jarosława Kaczyńskiego krzyczy na trupa, ale nie daje odpowiedzi na pytanie, jak zamierza kontynuować grę, która z pokera powoli zmienia się w uliczną bijatykę. Na trupie unijnych instytucji, jakie znamy, rodzi się koncert państw dawnej Wspólnoty. Kaczyński nie odpowiada na pytanie, ile wart będzie nasz sojusz z Londynem, gdy Brytyjczycy będą poza UE. I jak przekonamy prorosyjską Francję do przedłużenia sankcji na Kreml, gdy ta będzie pod rządami swojej wsiowej prawicy. I, w końcu, jak zamierza wspierać Ukrainę, gdy w RFN do głosu dojdą krzykacze z Alternatywy dla Niemiec, a w Austrii w końcu wygra Hofer?
Jarosław Kaczyński dobrze zdefiniował sytuację w Europie. To on miał rację. Elity Brukseli i lider UE – Niemcy – myliły się. Najpierw zniechęciły do siebie Południe, próbując narzucić mu pozbawioną logiki politykę cięć i skazując je na wieczną recesję. Później Północ, przymuszając ją do jedynie słusznej wizji polityki migracyjnej. Korzystając z tej wiedzy, PiS gra z Brukselą twardo.
Tylko co z tego? Jej następca nie będzie nam wysyłał żadnych listów. Nie będzie zajmował stanowiska w sprawie stanu demokracji. Koncert europejski nas nie obejmie. Polska w klubie budującym nową Europę – demokratyczna czy autorytarna – się po prostu nie znajdzie.