Na podstawie kontraktu menedżerskiego najczęściej zatrudniana jest kadra kierownicza (np. członkowie zarządów spółek akcyjnych, spółek z o.o.). Uzgadniając treść takiej umowy, strony dokonują wyboru pomiędzy nawiązaniem stosunku pracy a zawarciem umowy prawa cywilnego.
O tym, czy dana osoba pozostaje (czy też nie) w stosunku pracy, decyduje przy tym charakter zatrudnienia, a nie nazwa zawartej umowy. Jeśli więc strony nie chcą, aby zawarcie kontraktu menedżerskiego spowodowało poddanie ich reżimowi prawa pracy, to powinny wyraźnie odzwierciedlić tę wolę we wszystkich postanowieniach umowy.
Kwalifikacja kontraktu menedżerskiego jako umowy o pracę lub umowy prawa cywilnego zależy bowiem od okoliczności konkretnego przypadku (wyrok SN z 11 października 2005 r., I PK 42/05, OSNP 2006/17-18/267).

Obowiązek nawiązania stosunku pracy

W myśl art. 22 par. 1–12 kodeksu pracy przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Zatrudnienie we wskazanych wyżej warunkach jest zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy. W razie ich spełnienia nie jest dopuszczalne zastąpienie umowy o pracę umową cywilnoprawną.
To jest tylko część artykułu, zobacz pełną treść w e-wydaniu Dziennika Gazety Prawnej: Sąd może uznać kontrakt menedżerski za umowę o pracę.

W pełnej wersji artykułu dowiesz się więcej na temat:
- Cech charakterystycznych dla stosunku pracy

- Przeważających cechach stosunku prawnego

- Nadzorze nad kwalifikacją umów