Chłop z urodzenia, ludowiec z przekonania; jeden z założycieli PSL „Piast”. Funkcję premiera objął w lipcu 1920 r. – w krytycznym momencie wojny z bolszewikami. Rząd przetrwał kilka miesięcy, ale za jego kadencji ustało się zarówno ustalić ustrojowy kształt państwa w konstytucji marcowej, jak i wschodnie granice w pokoju brzeskim. Sam Witos wciąż prowadził gospodarstwo, nosił sukmanę i gardził krawatem.
Był jednym z polityków cieszących się największym szacunkiem i poparciem. Jeszcze dwukrotnie udało mu się zbudować większość parlamentarną (w ramach tzw. koalicji Chjeno-Piasta, z Chrześcijańskim Zjednoczeniem Narodowym) i zasiąść w fotelu premiera. Mimo prób rządy te nie zdołały jednak przeprowadzić reformy rolnej. Ostatni gabinet, powołany w maju 1926 r., rodził nadzieję na zbudowanie stabilnej większości w targanej podziałami II RP. Po kilku dniach doszło jednak do zamachu majowego, a Witos natychmiast z lidera rządzących stał się liderem opozycji (od 1929 r. należał do Centrolewu). Uwięziony w Brześciu nad Bugiem, potem skazany w procesie brzeskim. Po niemieckiej agresji na Polskę internowany. Miał jednak szanse wyjścia na wolność, by stworzyć kolaboracyjny rząd polski pod okupacją niemiecką. Konsekwentnie odmawiał. Podobnie w 1945 r. nie przyjął stanowiska w prosowieckiej Krajowej Radzie Narodowej. Zdążył jeszcze zostać honorowym przewodniczącym odrodzonego po wojnie PSL – ostatniej legalnej partii opozycyjnej. Zmarł 31 października 1945 r.
Zobacz, kto jeszcze znalazł się na naszej liście:
Komentarze(0)
Pokaż: