O niewielu ludziach można powiedzieć, że przyczynili się do rozwoju motoryzacji w kosmosie. Mieczysław Bekker był jednym z nich. Miał unikatowe zainteresowania: przed II wojną światową jako pracownik MON zajmował się pojazdami wojskowymi, a konkretnie sposobem, w jaki ich koła czy gąsienice zachowują się w kontakcie z podłożem. Już w latach 30. było bowiem pewne, że w razie konfliktu mobilność wojsk będzie kluczowa.
Po wrześniowej klęsce ewakuował się, by finalnie osiąść w USA. Kontynuował tam swoje prace, wykładał i pracował dla General Motors. Jego dwie książki zapoczątkowały zupełnie nową dziedzinę wiedzy – terramechanikę. To unikatowe doświadczenie sprawiło, że Bekker włożył swoją cegiełkę w program Apollo.
Program od samego początku zakładał bowiem wysłanie na Księżyc nie tylko człowieka, ale i jakiegoś pojazdu. Pierwotnie miało to być ważące kilka ton mobilne laboratorium, ale ze względów oszczędnościowych stanęło na ważącym kilkaset kilogramów łaziku. Konstruktorzy od razu stanęli wobec przyziemnych (nomen omen) problemów: czy pojazd nie zapadnie się w księżycowym gruncie?
Zobacz, kto jeszcze znalazł się na naszej liście
Reklama
Lista 100. Ludzie Niepodległości
Lista 100. Ludzie Niepodległości

Zobacz również
Jakiej wielkości koła powinien mieć? Czy powinny mieć opony? To właśnie obliczenia Bekkera pozwoliły na zoptymalizowanie konstrukcji. W opracowaniu podsumowującym działanie pojazdu na Księżycu w 1972 r. znalazły się podziękowania „za niekwestionowane doświadczenie i przewodniego ducha dr. M. Bekkera, które doprowadziło do zakończonej sukcesem budowy łazika księżycowego”.