Prokurator w stanie spoczynku pobierający uposażenie ze względu na stan zdrowia nie może jednocześnie mieć wypłacanej renty wypadkowej. Ma natomiast prawo wybrać świadczenie, które chce otrzymywać.
ZUS przyznał prokuratorowi rentę wypadkową w 1986 roku, ale zawiesił jej wypłatę, bo urzędnik kontynuował zatrudnienie, osiągając z tego tytułu wynagrodzenie. Po kilku latach jego stan zdrowia pogorszył się. W 2002 roku po ponadrocznej niezdolności do pracy prokurator przeszedł w stan spoczynku, otrzymując uposażenie. Sześć lat później złożył wniosek do ZUS o wznowienie wypłaty renty wypadkowej przyznanej mu na podstawie przepisów ustawy z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz.U. z 1983 r. nr 30, poz. 144 z późn. zm.). Zakład odmówił, twierdząc, że nie może on pobierać jednocześnie uposażenia i renty. Prokurator odwołał się do sądu okręgowego pracy i ubezpieczeń społecznych. Ten także nie zgodził się na to, żeby otrzymywał dwa świadczenia. Tak samo zdecydował sąd apelacyjny.

Prokuratorowi przysługuje tylko jedno świadczenie ze względu na stan zdrowia

Ubezpieczony złożył więc skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego. Ten jednak oddalił ją, podając jako powód swojego rozstrzygnięcia treść art. 24 ust. 3 i 3a ustawy wypadkowej z 1975 w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1999 r. Zgodnie z nim w przypadku zbiegu prawa do uposażenia przyznanego z powodu choroby z rentą wypadkową wypłacane może być tylko jedno świadczenie – wyższe lub wybrane. Zatem ubezpieczony, przechodząc w stan spoczynku w 2002 roku z powodu choroby, miał prawo wyboru jednego świadczenia i zdecydował się na uposażenie w stanie spoczynku.
1 stycznia 2003 r. weszła w życie ustawa z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz.U. z 2009 r. nr 167, poz. 1322 z późn. zm.). Powtórzyła ona w art. 25 ust. 3 zasady wypłaty świadczeń w zbiegu. Nadal więc obowiązuje reguła wypłaty jednego świadczenia – uposażenia z powodu choroby lub renty wypadkowej.
WyrokSądu Najwyższego z 15 lipca 2011 r., sygn. akt I UK 17/11