Miejsce zatrudnienia rodzica oraz stałe miejsce pobytu dzieci decydują o tym, czy zasiłek na dziecko będzie przyznany w gminie czy za granicą.
Rodzice, którzy są zatrudnieni w jednym z krajów UE lub prowadzą tam działalność gospodarczą, mogą się ubiegać o przyznanie świadczeń na dzieci. Zasiłek na dzieci można otrzymać po spełnieniu warunków, które określają przepisy poszczególnych członków UE. W większości z nich jest on przyznawany bez względu na dochody obojga rodziców. Niektóre kraje uzależniają przyznanie zasiłku od tego, jak długo rodzic pracuje lub jest ubezpieczony, od tego, w jakim wieku jest dziecko i czy się uczy lub pracuje.
Zasiłek rodzinny przysługuje pracującemu za granicą nawet wtedy, gdy jego dzieci przebywają w Polsce. Jednak aby zapobiegać kumulowaniu świadczeń, czyli otrzymywaniu ich przez obydwoje rodziców w dwóch państwach, stosowane są przepisy dotyczące koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.
Przepisy te określają, który kraj ma pierwszeństwo w wypłacie świadczeń. Podstawowym kryterium, które pozwala to ustalić, jest miejsce wykonywania pracy. Jeżeli jeden rodzic pracuje np. w Holandii, a drugi przebywa z dziećmi w Polsce i nie jest aktywny zawodowo, to zasiłek będzie wypłacać Holandia. W przypadku gdy rodzic mieszkający w Polsce pracuje, o przyznaniu świadczeń decyduje miejsce pobytu dzieci. Świadczenia będą więc wypłacane w Polsce.
Ponieważ wysokość zasiłku jest inna w każdym kraju Unii, np. w Niemczech to 184 euro na dziecko, przepisy przewidują, że różnicę w ich wysokości (tzw. dodatek dyferencyjny) pokryje drugi z krajów, w którym przysługuje on w wyższej wysokości. Ponadto jeżeli pierwszeństwo w wypłacie świadczeń ma Polska, ale ze względu na obowiązujące kryterium dochodowe zasiłek nie może być przyznany, to drugi z krajów będzie wypłacał zasiłek w pełnej wysokości.