Joanna U.P. w 1994 roku ukończyła studia na kierunku farmacja na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu. Bezpośrednio po studiach podjęła pracę w aptece powyższego uniwersytetu i pracę tę wykonywała do 16 września 2002 r. Kolejnym miejscem zatrudnienia była praca w aptece w Dusseldorfie w Niemczech. Wykonywała ją do 31 grudnia 2003 r.
Zainteresowana wystąpiła do Naczelnej Rady Aptekarskiej (NRA) o potwierdzenie posiadania kwalifikacji do wykonywania zawodu farmaceuty wynikających z przepisów prawa Unii Europejskiej. Po rozpatrzeniu wniosku Prezydium NRA utrzymało własną uchwałą odmawiającą wydania zaświadczenia, że dyplom potwierdzający ukończenie przez Joannę U.P. na kierunku farmacja potwierdza posiadanie kwalifikacji do wykonywania zawodu farmaceuty.
W uzasadnieniu organ przytoczył treść art. 44 Dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych. Według niej dokumentem potwierdzającym posiadanie kwalifikacji farmaceuty jest dyplom odbycia kształcenia akademickiego trwającego co najmniej pięć lat, obejmującego przynajmniej: cztery lata kształcenia teoretycznego i praktycznego na uniwersytecie oraz sześciomiesięcznej praktyki w aptece ogólnodostępnej lub w szpitalu, pod nadzorem oddziału farmaceutycznego w tym szpitalu. Brak któregokolwiek z tych warunków uniemożliwia wydanie powyższego potwierdzenia. Organ uznał, że Joanna U.P. nie spełniła wymienionego warunku odbycia praktyki w ramach studiów. Ta zaskarżyła powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. WSA stwierdził, że skarga jest bezzasadna, bowiem zaskarżona uchwała nie narusza prawa. Sprawa trafiła więc do Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA).
NSA uchylił wyrok sądu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Uznał bowiem, że organy dokonały zbyt rygorystycznej wykładni przepisów dyrektywy. Poza tym zwrócono uwagę, że przy wydaniu przedmiotowego zaświadczenia organ w pierwszej kolejności powinien kierować się Traktatem o Unii Europejskiej, który w art. 2 ust. 2 zapewnia swobodny przepływ osób. NSA podkreślił, że przy tego typu sprawach formalizm nie jest wskazany.
SYGN. AKT II OSK 2280/10