Świadczenia z pomocy społecznej przysługują osobom i rodzinom, które spełniają określone w przepisach ustawy o pomocy społecznej warunki oraz osiągają dochody nieprzekraczające kryterium dochodowego.
Wynosi ono 351 zł miesięcznie w przeliczeniu na członka rodziny lub 477 zł miesięcznie w przypadku osoby samotnie gospodarującej. Przepisy przewidują jednak sytuacje, gdy osoba ubiegająca się o świadczenia może otrzymać decyzję odmowną, nawet jeżeli jej dochody nie są wyższe niż to kryterium. Zalicza się do nich: brak współdziałania z pracownikiem socjalnym w rozwiązywaniu trudnej sytuacji życiowej, na przykład gdy osoba nie zgadza się na przeprowadzenie wywiadu środowiskowego służącego ustaleniu jego sytuacji majątkowej, dochodowej i osobistej. Również odmowa zawarcia kontraktu socjalnego, który ma służyć aktywizacji zawodowej i społecznej tej osoby, oraz niedotrzymywanie jego postanowień może być powodem odmowy przyznania zasiłku. Ponadto przyczynę negatywnej decyzji może stanowić nieuzasadniona odmowa podjęcia zatrudnienia, innej pracy zarobkowej przez osobę bezrobotną lub wykonywania prac społecznie użytecznych, o których mowa w przepisach ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, lub nieuzasadniona odmowa podjęcia leczenia odwykowego w zakładzie lecznictwa odwykowego przez osobę uzależnioną. Z kolei osobom, które już mają decyzję o przyznaniu świadczeń, z tych samych powodów mogą one zostać wstrzymane lub uchylone. Jednak w każdej z tych sytuacji gmina powinna uwzględnić sytuację tej rodziny lub osoby i konsekwencje nie przyznania świadczeń.
Podstawa prawna
Art. 11 ust. 2 i 3 ustawy z 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej (tj. Dz.U. z 2009 r. nr 175, poz. 1362 z późn. zm.).