Pod pojęciem podróży służbowej rozumie się wykonywanie zadań określonych przez pracodawcę poza miejscowością stanowiącą siedzibę pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy (por. art. 775 par. 1 k.p.). Ponadto w myśl orzecznictwa SN podróż służbowa charakteryzuje się tym, że w kompleksie obowiązków pracownika stanowi zjawisko nietypowe i okazjonalne (wyrok SN z 13 grudnia 2009 r. II PK 138/09). W konsekwencji, o ile podróże odbywane przez pracownika polegają na permanentnym przemieszczaniu się z jednego do innego miejsca (miejscowości) w celu wykonywania zajęć stanowiących przedmiot pracowniczego zobowiązania, a więc stanowią integralny element sposobu wykonywania pracy, podróże te nie mogą być uznane za podróże służbowe (por. uchwałę SN z 19 listopada 2008 r., II PZP 11/08).
Pracownicy mobilni (a do takich można zaliczyć handlowca serwisanta) pracują w warunkach stałego przemieszczania się. Podróż nie stanowi w ich przypadku zjawiska wyjątkowego – jest zwykłym wykonywaniem obowiązków pracowniczych i nie może być uznana za podróż służbową w rozumieniu art. 775 par. 1 k.p. W związku z tym nie przysługują im diety określone w przepisach prawa pracy, w tym w rozporządzeniu z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.
Należy zaznaczyć, że miejsce wykonywania pracy nie musi być oznaczone punktowo (miejscowość). Dopuszczalne jest określenie miejsca wykonywania pracy jako pewien obszar geograficzny, jeśli z istoty obowiązków pracownika wynika, że powinien on (i może) wykonywać pracę na wskazanym obszarze. Praca powierzana pracownikowi powinna być jednak możliwa do wykonania w granicach obowiązującej dobowej i tygodniowej normy czasu pracy. O ile normy te są przekraczane, pracownikowi przysługuje wynagrodzenie z tytułu pracy w godzinach nadliczbowych.