Karta parkingowa i uprawnienia z nią związane są regulowane w prawie o ruchu drogowym (dalej: p.r.d.). W art. 8 p.r.d. postanowiono m.in., że osoba niepełnosprawna legitymująca się kartą parkingową, kierująca pojazdem samochodowym oznaczonym tą kartą, może nie stosować się do niektórych znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju, o których mowa w art. 7 ust. 2 p.r.d. Kartę umieszcza się za przednią szybą pojazdu samochodowego, a jeśli pojazd jej nie posiada – w widocznym miejscu w przedniej części pojazdu, w sposób eksponujący widoczne jej zabezpieczenia oraz umożliwiający odczytanie jej numeru i daty ważności.
Jak podano w art. 7 ust. 3a p.r.d., kartę parkingową wydaje się:
  • osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się;
  • osobie niepełnosprawnej, która nie ukończyła 16. roku życia, mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się;
  • placówce zajmującej się opieką, rehabilitacją lub edukacją osób niepełnosprawnych mających znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się.
Nie każda osoba niepełnosprawna zaliczona do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności jest uprawniona do otrzymania karty. Konieczne jest, aby legitymowała się dodatkowo orzeczeniem o ograniczonej możliwości poruszania się (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 września 2021 r., sygn. akt I OSK 2723/20).
Wspomniane karty, co wynika z art. 8 ust. 5c p.r.d, mają ograniczoną czasowo ważność. Co do zasady okres ważności nie może przekroczyć pięciu lub trzech lat w zależności od statusu uprawnionego podmiotu. I chociaż z przepisów nie wynika w sposób jednoznaczny zakaz pożyczania karty, to nie ma przyzwolenia na takie postępowanie. Świadczy o tym art. 96b kodeksu wykroczeń stanowiący, że „kto, nie będąc do tego uprawnionym, posługuje się kartą parkingową, o której mowa w art. 8 ustawy z 20 czerwca 1997 r. ‒ Prawo o ruchu drogowym (...), podlega karze grzywny do 2000 złotych”. Wskazany przepis należy interpretować w ten sposób, że tylko osoby wymienione w art. 8 ust. 3a p.r.d. mogą posługiwać się kartą parkingową. W konsekwencji należy przyjąć, że wykroczenie popełni każda inna osoba niż wymieniona w ww. przepisie, która posługuje się taką kartą.
Reasumując, przedsiębiorca nie powinien więc ryzykować i korzystać z karty pożyczonej od osoby niepełnosprawnej. Za to grozi surowa grzywna. Nie ma bowiem prawnej możliwości, aby pożyczać od rodziny czy innych osób uprawnionych kartę parkingową. Mogą z niej korzystać wyłącznie określone osoby. Policja ma prawo skierować wniosek do sądu o ukaranie nielegalnie korzystającego z karty parkingowej. ©℗
Podstawa prawna
•art. 7 ust. 2 i 3a, art. 8 ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 450; ost.zm. Dz.U. z 2021 r. poz. 2328)
•art. 96b ustawy z 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 2008; ost.zm. Dz.U. z 2021 r. poz. 2328)