W terminie dwóch miesięcy od przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę pracownik może bez wypowiedzenia, za siedmiodniowym uprzedzeniem, rozwiązać stosunek pracy (art. 231 par. 4 k.p.). Rozwiązanie stosunku pracy w tym trybie powoduje dla pracownika skutki, jakie przepisy prawa pracy wiążą z rozwiązaniem stosunku pracy przez pracodawcę za wypowiedzeniem.
Ustawę z 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (tzw. ustawa o zwolnieniach grupowych), stosuje się w razie konieczności rozwiązania przez pracodawcę zatrudniającego co najmniej 20 pracowników stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, w drodze wypowiedzenia dokonanego przez pracodawcę, a także na mocy porozumienia stron, jeżeli w okresie nieprzekraczającym 30 dni zwolnienie obejmie określoną w ustawie liczbę pracowników. Art. 8 ustawy wskazuje przesłanki, od których istnienia zależy przyznanie zwalnianemu pracownikowi odprawy pieniężnej.
W art. 231 par. 4 k.p. ustawodawca zawarł swoistą fikcję prawną polegającą na tym, iż rozwiązanie przez dotychczasowego pracownika stosunku pracy za siedmiodniowym uprzedzeniem traktowane jest pod względem skutków prawnych identycznie jak wypowiedzenie umowy o pracę przez pracodawcę. W doktrynie przyjmuje się, iż rozwiązanie stosunku pracy w trybie art. 231 par. 4 k.p. nie powoduje skutków wypowiedzeń określonych w ustawie o zwolnieniach grupowych. Wskazuje się, iż powyższa ustawa w sposób szczególny normuje inne sytuacje niż wymieniony artykuł kodeksu pracy. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Najwyższy, który w uchwale z 18 czerwca 2009 r. (III PZP 1/09) stwierdził, iż rozwiązanie stosunku pracy w trybie art. 231 par. 4 k.p. nie uprawnia do nabycia odprawy pieniężnej, o której mowa w art. 8 ustawy o zwolnieniach grupowych, chyba że przyczyną rozwiązania stosunku pracy była poważna zmiana warunków pracy na niekorzyść pracownika. Należy zatem uznać, iż odprawa pieniężna mogłaby przysługiwać jedynie takiemu pracownikowi, któremu na skutek przejścia zakładu pracy lub jego części na nowego pracodawcę zaproponowano nowe, rażąco niekorzystne warunki pracy lub płacy i było to przesłanką rozwiązania stosunku pracy.