ORZECZENIE
Ubezpieczony odwołał się od decyzji ZUS, który uznał, że powinien zwrócić prawie 15 tys. zł zasiłku chorobowego wypłaconego za okres od 4 maja do 28 lipca 2003 r. Był on dyrektorem i kierownikiem ruchu zakładu górniczego w przedsiębiorstwie państwowym.
W okresie kwiecień-lipiec przebywał na zwolnieniach lekarskich z przyczyn kardiologicznych i był leczony farmakologicznie. Na zwolnieniach zaznaczano, że chory może chodzić, jednocześnie zalecając mu wykonanie wielu badań. W tym celu korzystał z samochodu służbowego przedsiębiorstwa.
W oczekiwaniu na kierowcę w przedsiębiorstwie przeglądał i dekretował korespondencję, podpisywał faktury, zamówienia, rozmawiał z główną księgową. Trwało to od jednej do trzech godzin.
Powołany w sprawie biegły stwierdził, że czynności te nie wpłynęły niekorzystnie na stan zdrowia ubezpieczonego, gdyż odpowiadały dozwolonemu wysiłkowi.
Sąd I instancji zmienił więc decyzję ZUS i uznał, że wypłaconego zasiłku nie należy zwracać. W uzasadnieniu wskazał, że nie doszło do naruszenia art. 17 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. z 2005 r. nr 31, poz. 267), bo ubezpieczony faktycznie nie wykonywał pracy zarobkowej w okresie niezdolności do pracy, a w zakładzie był sporadycznie lub przy okazji badań lekarskich. Ponadto nie pobierał wynagrodzenia za dokonane czynności.
Sąd II instancji zajął odmienne stanowisko i oddalił odwołanie. Stwierdził, że ubezpieczony wykonywał obowiązki pracownicze i nie jest istotne, czy otrzymał za nie wynagrodzenie.
W skardze kasacyjnej od wyroku zarzucono, że czynności wykonywane przez ubezpieczonego miały jedynie charakter formalny, a ich wykonanie nie obciążało jego zdrowia i nie było dla niego szkodliwe - co stwierdził biegły.
Sąd Najwyższy oddalił jednak skargę. W uzasadnieniu wskazał na ugruntowane w orzecznictwie stanowisko, iż utrata zasiłku następuje w sposób niezależny po spełnieniu jednej z dwóch przesłanek z art. 17 ust. 1 - pracy lub wykorzystywania zwolnienia niezgodnie z jego celem.
Wystarczy więc, że w czasie orzeczonej niezdolności do pracy ubezpieczony wykonuje pracę zarobkową, i to niezależnie od tego, jak bardzo uciążliwą dla organizmu. Nie jest niezbędne badanie, czy była ona niezgodna z celem zwolnienia lekarskiego.
Sąd wskazał ponadto, że nie można mówić o tym, iż pracownik, który dokonuje jedynie czynności formalnych, w rzeczywistości nie pracuje. Również niepobieranie wynagrodzenia za te czynności nie zmienia tego, że faktycznie podejmuje się działania mające na celu realizację obowiązków pracowniczych.
Sygn. akt II UK 10/07