Nie. Posiadanie co najmniej trzymiesięcznego okresu zatrudnienia (czyli 90 dni) dla zawarcia umowy o prowadzenie PPK jest istotne tylko w przypadku osób, które nie były zatrudnione u pracodawcy w dniu, od którego ustawa z 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych (t.j. Dz.U. 2020 poz. 1342, dalej: ustawa o PPK) ma do niego zastosowanie.
Ustalając, dla kogo należy zawrzeć umowę o prowadzenie PPK, pracodawca powinien podzielić pracowników na dwie grupy. Pierwszą są osoby, które były u niego zatrudnione w dniu, w którym pracodawcę objęła ustawa o PPK. Dla pracodawcy, który 30 czerwca 2019 r. zatrudniał co najmniej 50 osób zatrudnionych (50+), dniem tym jest 1 stycznia 2020 r. Wszystkie te osoby – oczywiście jeśli nadal pracują w firmie i spełniają definicję osoby zatrudnionej z art. 2 ust. 1 pkt 18 ustawy o PPK – powinny zostać zapisane do PPK. Oznacza to, że najpóźniej do 10 listopada 2020 r. powinna być w ich imieniu i na ich rzecz zawarta umowa o prowadzenie PPK, chyba że złożą deklarację o rezygnacji z dokonywania wpłat do PPK. Przez osoby zatrudnione ustawa o PPK rozumie osoby podlegające obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym w Polsce z niżej wymienionych tytułów, w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, czyli:
  • pracowników w rozumieniu kodeksu pracy (k.p.) – wyjątkiem są pracownicy przebywający na urlopach górniczych i urlopach dla pracowników zakładu przeróbki mechanicznej węgla oraz młodociani,
  • osoby fizyczne wykonujące pracę nakładczą, które ukończyły 18. rok życia,
  • członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych lub spółdzielni kółek rolniczych,
  • osoby fizyczne, które ukończyły 18. rok życia, wykonujące pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z art. 750 kodeksu cywilnego (k.c.) stosuje się przepisy dotyczące zlecenia,
  • osoby wymienione powyżej, przebywające na urlopach wychowawczych lub pobierające zasiłek macierzyński lub zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego,
  • członków rad nadzorczych, wynagradzanych z tytułu pełnienia tych funkcji.
W przypadku osób zatrudnionych u pracodawcy w dniu, w którym został on objęty reżimem ustawy o PPK, posiadany przez nie okres zatrudnienia nie ma znaczenia. Jeśli więc pracodawca 50+ zawarłby umowę o prowadzenie PPK wcześniej niż w wynikającym z ustawy o PPK maksymalnym terminie (np. już w styczniu 2020 r.), byłby zobowiązany zawrzeć tę umowę także w imieniu np. osób, które zatrudnił w grudniu 2019 r. – mimo że osoby te nie miałyby jeszcze trzymiesięcznego okresu zatrudnienia.
Drugą grupę stanowić będą osoby zatrudnione po dniu, od którego pracodawca zobowiązany jest stosować ustawę o PPK, czyli dla firm 50+ po 1 stycznia 2020 r. Dla tych osób okres zatrudnienia w danej firmie ma już znaczenie. Aby pracodawca mógł zawrzeć w ich imieniu i na ich rzecz umowę o prowadzenie PPK, osoby te muszą posiadać co najmniej trzymiesięczny (90 dni) okres zatrudnienia (okres ten ustala się z uwzględnieniem art. 16 ust. 2 i 3 ustawy o PPK). Termin, w jakim pracodawca ma obowiązek zawrzeć dla nich umowę o prowadzenie PPK, upływa z 10. dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym osoby te osiągnęły wymagany staż.
Ale uwaga – gdyby się okazało, że termin na zawarcie umowy o prowadzenie PPK dla osoby przyjętej do pracy po dniu, w którym pracodawcę objęła ustawa o PPK, wypadłby przed terminem wynikającym z art. 134 ustawy o PPK, pracodawca nie musi dla tej osoby zawierać umowy o prowadzenie PPK wcześniej. Pokażemy to na przykładzie. Pracodawca 50+ zatrudnił pracownika od 7 stycznia 2020 r., co oznacza, że 5 kwietnia pracownikowi temu upłynęło wymagane 90 dni zatrudnienia. Nie oznacza to jednak, że pracodawca musiał zawrzeć w jego imieniu umowę o prowadzenie do 11 maja (10 maja był niedzielą). W tym przypadku pracodawca może poczekać i objąć tego pracownika umową zawieraną w terminie wynikającym z art. 134 ustawy o PPK, czyli do 10 listopada 2020 r.
Więcej na temat PPK na mojeppk.pl i pod nr tel. 800 775 775