Powodem sporu był rozkaz personalny komendanta rejonowego policji, który odebrał swojemu podwładnemu prawo do uposażenia za okres zwolnienia lekarskiego. Okazało się bowiem, że w czasie przebywania na chorobowym mundurowy uczestniczył w posiedzeniach dzielnicowego zespołu rozwiązywania problemów alkoholowych, za co otrzymywał wynagrodzenie. W czasie całego zwolnienia policjant brał udział w 15 spotkaniach. W ocenie komendanta postępowanie funkcjonariusza stanowiło więc nieprawidłowe wykorzystywanie zwolnienia lekarskiego, do celów innych niż leczenie. Praca zarobkowa mogła zaś utrudniać proces leczenia i rekonwalescencji. Adnotacja dokonana przez lekarza na zwolnieniu, że pacjent może chodzić, upoważniała policjanta jedynie do wykonywania zwykłych czynności życia codziennego, a nie do pracy.
Policjant odwołał się od decyzji przełożonego. Uznał bowiem, że dopuszczalne jest wykonywanie podczas zwolnienia usprawiedliwionej aktywności zawodowej, szczególnie jeśli ma ona charakter społeczny. Co więcej – jego zdaniem – możliwa była kontrola jego stanu zdrowia po zakończonej chorobie. Skarżący uznał, że organ, wydając decyzję odbierającą mu prawo do uposażenia za okres choroby, nie uwzględnił zeznań lekarzy wystawiających zwolnienia, a przez to nie miał możliwości stwierdzenia, na czym polegały jego czynności podejmowane w ramach pracy w samorządzie i jaki był ich wpływ na zdrowie.
Sąd wojewódzki po zbadaniu wszystkich okoliczności uznał, że policja naruszyła prawo. Pobieranie bowiem przez chorego policjanta diety z tytułu udziału w posiedzeniach zespołu nie ma cech pracy zarobkowej. Można wręcz stwierdzić, że to działalność prospołeczna, bo funkcjonariusz zajmował się problematyką walki z alkoholizmem. Co więcej, sędziowie sądu wojewódzkiego wskazali, że komendant podejmując decyzję o odebraniu prawa do chorobowego, nie sprawdził, czy praca w zespole miała wpływ na stan zdrowia.
Ale takich wątpliwości nie mieli już sędziowie NSA, którzy korzystny dla mundurowego wyrok uchylili.

orzecznictwo

Wyrok NSA 17 lipca 2018 r., sygn. akt I OSK 1938/16.www.serwisy.gazetaprawna.pl/orzeczenia