To zależy od wyników badań i pomiarów mikroklimatu zimnego lub gorącego, przeprowadzonych przez pracodawcę.

Odpowiednia temperatura

Przepisy z zakresu bhp zobowiązują pracodawcę do zapewnienia odpowiednich warunków temperaturowych w pomieszczeniach pracy. Zgodnie z par. 30 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy temperatura w miejscu pracy powinna być dostosowana do rodzaju oraz intensywności wykonywanych zadań. Nie może być niższa niż 14 st. C, chyba że technologia pracy wymaga niższej wartości. W pomieszczeniach biurowych oraz tam, gdzie wykonywana jest lekka praca fizyczna, minimalna temperatura wynosi 18 st. C.

Czynniki szkodliwe

Ekstremalne warunki termiczne – zarówno niskie, jak i wysokie – uznawane są za czynniki szkodliwe w rozumieniu przepisów rozporządzenia ministra rodziny, pracy i polityki społecznej w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (dalej: r.n.d.s.n.) i mogą negatywnie wpływać na zdrowie zatrudnionych. W konsekwencji, pracodawca musi kontrolować takie parametry. O ile incydentalne zakłócenia, takie jak awaria ogrzewania czy klimatyzacji, nie muszą oznaczać zagrożenia, o tyle brak systemów grzewczych w okresie zimowym – prowadzący do temperatury w hali magazynowej równej tej na zewnątrz – wymaga natychmiastowego działania.

Ważne! W sytuacji, gdy temperatura wewnątrz pomieszczenia odpowiada warunkom zewnętrznym, a pracodawca nie przeprowadził pomiarów mikroklimatu zimnego lub gorącego, nie sposób jednoznacznie stwierdzić, czy zatrudniony może świadczyć pracę w godzinach nadliczbowych. Taka ocena wymaga wyników badań środowiska pracy przeprowadzonych zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Obowiązkowy pomiar

Zgodnie z art. 227 par. 1 pkt 2 kodeksu pracy (dalej: k.p.) pracodawca jest zobowiązany – na własny koszt – przeprowadzać badania i pomiary czynników szkodliwych dla zdrowia, dokumentować oraz archiwizować ich wyniki, a także udostępniać ich pracownikom. Szczegółowe zasady dotyczące metodologii, częstotliwości i przypadków wymagających pomiarów ciągłych określa rozporządzenie ministra zdrowia w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy. Wartości najwyższych dopuszczalnych stężeń (NDS) i natężeń (NDN) czynników szkodliwych dla zdrowia określone zostały w załącznikach nr 1 i 2 do r.n.d.s.n.

W myśl art. 148 pkt 1 k.p. dobowy wymiar czasu pracy nie może przekraczać 8 godzin w przypadku pracowników zatrudnionych m.in. w systemach równoważnego czasu pracy, w ruchu ciągłym, przy pracach wymagających ciągłości zaspokajania potrzeb ludności, a także w systemach skróconego tygodnia pracy oraz pracy weekendowo-świątecznej – jeśli wykonują oni obowiązki na stanowiskach, gdzie dochodzi do przekroczenia najwyższych dopuszczalnych stężeń (NDS) lub natężeń (NDN) czynników szkodliwych dla zdrowia. Ograniczenie to ma charakter bezwarunkowy i nie może zostać zniesione, nawet za zgodą samego pracownika. ©℗

Podstawa prawna

art. 148 pkt 1, art. 227 par. 1 pkt 2 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 277)

par. 30 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 2800)

załączniki nr 1 i 2 do rozporządzenia ministra rodziny, pracy i polityki społecznej z 12 czerwca 2018 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych stężeń i natężeń tych czynników (Dz.U. z 2018 r. poz. 1286; ost.zm. Dz.U. z 2024 r. poz. 1017)

rozporządzenie ministra zdrowia z 2 lutego 2011 r. w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 419; ost.zm. Dz.U. z 2024 r. poz. 1110)