Osoba bez pracy uzyskuje prawo do zasiłku chorobowego (z powodu choroby lub pobytu w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej) z dniem uzyskania statusu bezrobotnego, ale ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych bezrobotny może korzystać jeszcze 30 dni od dnia utraty tego statusu.
Niezdolność do pracy bezrobotny musi udokumentować zwolnieniem lekarskim i dostarczyć je do urzędu pracy w ciągu 7 dni od daty jego wystawienia, ale na poinformowanie urzędu o otrzymaniu zaświadczenia ma tylko 2 dni - jeżeli dana osoba tego nie zrobi, straci status bezrobotnego z pierwszym dniem niezdolności do pracy.
Bezrobotny straci także swój status w przypadku, gdy będzie przebywał na zwolnieniu lekarskim przez nieprzerwany okres 90 dni kalendarzowych - prawa do świadczeń zostanie więc pozbawiony z upływem ostatniego dnia wskazanego okresu 90-dniowego. Do tego okresu wliczane są także przerwy między okresami niezdolności do pracy wynoszące mniej niż 30 dni kalendarzowych, ale jeśli są one dłuższe niż 30 dni, to termin 90-dniowy liczy się od nowa.
Bezrobotny wykreślony z rejestru traci ubezpieczenie zdrowotne opłacane przez urząd pracy, a tym samym prawo do świadczeń z publicznej opieki zdrowotnej. Może ubezpieczyć się sama (ubezpieczenie dobrowolne), poprosić o to członka rodziny lub prezydenta miasta. Dopiero kiedy upłynie okres zwolnienia, dana osoba może ponownie zarejestrować się w urzędzie pracy jako bezrobotny i odzyskać składkę zdrowotną płaconą z urzędu.
Wyjątkiem od tej reguły jest chora kobieta w ciąży. Nie zostanie ona skreślona z rejestru bezrobotnych nawet przy niezdolności do pracy dłuższej niż 90 dni. Ponadto, w przypadku urodzenia dziecka w trakcie pobierania zasiłku dla bezrobotnych lub w ciągu miesiąca zakończenia jego pobierania, kobieta nadal może pobierać zasiłek. Okres jego pobierania jest bowiem przedłużony o czas, przez który przysługiwałby jej zasiłek macierzyński.