Jak rozliczyć w CIT i VAT wydatki na ocieplenie elewacji budynku biurowego będącego środkiem trwałym

Spółka z o.o. X (podatnik VAT czynny, polski rezydent podatkowy) jest właścicielem budynku biurowego (niemieszkalnego), który stanowi jej środek trwały amortyzowany według metody liniowej i ustawowej 2,5-proc. rocznej stawki amortyzacyjnej. Odpisy amortyzacyjne są dokonywane za okresy miesięczne.

Wartość początkowa budynku wynosi 2 016 000 zł. Budynek nie jest całkowicie zamortyzowany. W budynku znajduje się siedziba spółki, a część pomieszczeń jest wynajmowana.

W lutym 2024 r. spółka dokonała ocieplenia elewacji budynku (dotychczas budynek nie był ocieplony). Prace budowlane związane z ociepleniem budynku wykonała firma Y (podatnik VAT czynny). Zostały one zakończone 1 marca 2024 r., a 4 marca 2024 r. firma Y wystawiła za wykonane usługi fakturę z kwotą netto 201 600 zł i VAT 46 368 zł. Zgodnie z umową ustalone wynagrodzenie obejmowało także niezbędne materiały. Faktura zawierała wyrażenie „mechanizm podzielonej płatności”, natomiast nie było na niej żadnych dodatkowych adnotacji, w szczególności wyrażenia „metoda kasowa”. Spółka otrzymała fakturę 4 marca 2024 r. Za nabyte usługi spółka zapłaci 14 marca 2024 r. przelewem (w mechanizmie podzielonej płatności) na rachunek z białej listy podatników VAT.

Spółka prowadzi wyłącznie działalność opodatkowaną VAT (tj. świadczenie usług informatycznych oraz dodatkowo wynajem lokali użytkowych). Rokiem podatkowym X jest rok kalendarzowy, a VAT oraz zaliczki na CIT spółka rozlicza na zasadach ogólnych za okresy miesięczne. Pomiędzy Y a firmą X nie zachodzą powiązania, o których mowa w art. 32 ust. 2 ustawy o VAT. Spółka nie jest spółką nieruchomościową.

Jak spółka powinna rozliczyć wydatki na ocieplenie budynku biurowego na gruncie CIT oraz VAT? Czy w szczególności można je uznać za wydatki poniesione na remont i mogą zostać wprost zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, czy też stanowią ulepszenie środka trwałego (tj. budynku niemieszkalnego) i powinny być amortyzowane? ©℗

CIT

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT (art. 15 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy o CIT). Zatem warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodu jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• wydatek został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• został poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie znajduje się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W analizowanej sprawie wydatki na ocieplenie dotyczą budynku niemieszkalnego stanowiącego środek trwały spółki. Dla rozliczenia CIT od tych wydatków kluczowe jest więc ustalenie, czy zostały one poniesione na remont, czy na ulepszenie środka trwałego. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT powiększają wartość środków trwałych stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Wydatki te w momencie ich poniesienia nie stanowią więc bezpośrednio kosztów uzyskania przychodów. Koszt taki stanowią natomiast – zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT – odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 16a–16m ustawy o CIT.

Stosownie do art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, to wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z art. 16g ust. 1 i 3–11 ustawy o CIT, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i gdy wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Ulepszeniem środka trwałego jest więc:

• przebudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych,
• rozbudowa środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, które powiększają ten środek trwały,
• rekonstrukcja środka trwałego, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego poprzedniego stanu,
• adaptacja środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie danego środka trwałego do spełniania odmiennych funkcji od tych, dla których został zbudowany lub był użytkowany,
• modernizacja środka trwałego.

Modernizacją jest trwałe unowocześnienie środka trwałego, które podnosi jego wartość techniczną, a także przystosowanie składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż jego pierwotne przeznaczenie lub nadanie temu składnikowi nowych cech użytkowych, wyrażające się w poprawie standardu użytkowego lub technicznego, ewentualnie w obniżce kosztów eksploatacji.

Efektem ulepszenia środka trwałego w rozumieniu omawianego przepisu ma być ponadto zwiększenie jego wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, wyrażające się np. wydłużeniem okresu jego używania.

Należy podkreślić, że dla celów podatkowych inaczej będą traktowane wydatki kwalifikowane jako remontowe, a inaczej wydatki związane z modernizacją środka trwałego. Mianowicie, jeżeli podatnik poniesie wydatki na remont środków trwałych, to ma prawo zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów jako koszty pośrednie, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Natomiast nakłady o charakterze modernizacyjnym należy uznać za powiększające wartość początkową środka trwałego (przy zachowaniu przesłanek z art. 16g ust. 13 ustawy o CIT) i podlegające amortyzacji. O tym zaś, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, czy też zostaną uznane za nakłady na ulepszenie środka trwałego, decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Ustawa o CIT nie definiuje takich pojęć jak: przebudowa, rozbudowa, rekonstrukcja, adaptacja czy modernizacja. Pojęcie remontu również nie zostało wyjaśnione w tej ustawie. Tym samym zasadne jest sięgnięcie w tym zakresie do definicji zawartych w innych gałęziach prawa. Pojęcie to definiują przepisy prawa budowlanego.

Przez remont – stosownie do art. 3 pkt 8 prawa budowlanego – należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Remont ma zatem na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych, bez zmiany jego charakteru i funkcji. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Podkreślenia wymaga to, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Przy ocenie, czy dane wydatki są ponoszone na remont, należy bowiem brać pod uwagę zmieniającą się rzeczywistość gospodarczą i postęp techniczny, mające wpływ na sposób i środki realizowania robót tym pojęciem objętych.

Różnica między nakładami na remont a nakładami na modernizację środków trwałych polega głównie na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych, a drugie do podwyższenia bądź istotnej zmiany cech użytkowych tego składnika majątkowego.

Należy również podkreślić, że podatnik może odrębnie traktować wydatki o charakterze remontowym i ulepszeniowym ponoszone w ramach jednego zadania inwestycyjnego, jako że decydujące znaczenie dla kwalifikacji podatkowej ma tutaj ocena danego wydatku, a nie całego projektu. Ustawa o CIT posługuje się przy tym pojęciem wydatku, a nie procesu czy zadania inwestycyjnego (na który składa się więcej rodzajów wydatków). Ani art. 16g ust. 13 ustawy o CIT, ani żaden inny przepis tej ustawy nie wyklucza – przy jednoczesnym prowadzeniu w danym obiekcie różnych prac budowlanych – możliwości uznania części z nich za prace remontowe, a części za prace modernizacyjne. Dla właściwej kwalifikacji podatkowej niezbędna jest ocena charakteru poszczególnych wydatków.

Jak wskazał dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 8 grudnia 2023 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.529.2023.1.AW,: „(…) wydatki na prace związane z elewacją budynku kotłowni (pokrycie nieocieplonych ścian styropianem, siatką i klejem oraz tynkiem strukturalnym silikonowym i pomalowanie farbą elewacyjną) są wydatkami na ulepszenie środka trwałego. Spowodują bowiem wzrost wartości użytkowej środka trwałego, poprawę standardów technicznych, a także obniżenie kosztów eksploatacji (np. poprzez zmniejszenie kosztów ogrzewania), a więc modernizację. Nie będą więc potraktowane jako remont środka trwałego, gdyż nie mają charakteru odtworzeniowego”.

Należy przy tym podkreślić, że sposób zaliczania wydatków na ulepszenie środka trwałego jest jednak uzależniony od ich wartości. Wydatki na ulepszenie w kwocie przekraczającej 10 000 zł podwyższają wartość środka trwałego stosownie do art. 16g ust. 13 ustawy o CIT i podlegają amortyzacji podatkowej. Natomiast wydatki w kwocie nieprzekraczającej 10 000 zł mogą zostać zaliczone jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów.

W analizowanej sprawie wydatki na ocieplenie elewacji budynku nie mogą zostać uznane za wydatki na remont, lecz za wydatki na ulepszenie, a skoro przekraczają 10 000 zł, to należy o nie powiększyć wartość początkową środka trwałego (tj. budynku).

Ustalając wartość ulepszenia, o jaką trzeba powiększyć wartość początkową budynku biurowego, należy się posłużyć kosztem wytworzenia stosownie do art. 16g ust. 1 pkt 2 w zw. z ust. 4 ustawy o CIT. W myśl art. 16g ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT w razie wytworzenia we własnym zakresie za wartość początkową środków trwałych uważa się koszt wytworzenia. Z kolei za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, a także inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 16g ust. 4 ustawy o CIT).

W analizowanej sprawie kwota, o jaką należy powiększyć wartość początkową budynku biurowego, wyniesie 201 600 zł, tj. odpowiada cenie netto nabycia usług budowlanych związanych z ociepleniem elewacji budynku. Natomiast VAT w kwocie 46 368 zł nie może zostać uwzględniony w wartości początkowej przedmiotowego budynku, gdyż, jak wykazano w części poświęconej VAT, podlega on w całości odliczeniu na gruncie VAT (w JPK_V7M). Naliczony VAT w kwocie 46 368 zł nie stanowi także wprost kosztu uzyskania przychodów stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT.

Zatem wartość początkowa budynku po ulepszeniu wyniesie 2 217 600 zł (2 016 000 zł + 201 600 zł).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że budynek biurowy (niemieszkalny) jest amortyzowany według metody liniowej z zastosowaniem ustawowej 2,5-proc. rocznej stawki amortyzacyjnej. Liniowa metoda amortyzacji, stosownie do art. 16i ust. 1 ustawy o CIT, polega na tym, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j–16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Z kolei zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zakładam, że ulepszenie zostało oddane do używania w marcu 2024 r. Zatem pierwszego odpisu amortyzacyjnego od wartości podwyższonej o wartość ulepszenia spółka będzie mogła dokonać za kwiecień 2024 r.

Odpisy amortyzacyjne od przedmiotowego budynku są dokonywane za okresy miesięczne. Począwszy od kwietnia 2024 r., wyniosą one 4620 zł [(2 217 600 zł x 2,5 proc.) : 12 miesięcy]. Wcześniejsze miesięczne odpisy amortyzacyjne od tego budynku (tj. do marca 2024 r.) wynosiły odpowiednio: 4200 zł [(2 016 000 zł x 2,5 proc.) : 12 miesięcy]. Zatem od kwietnia 2024 r. odpisy amortyzacyjne od przedmiotowego budynku wzrosną o 420 zł (4620 zł – 4200 zł) i tylko tę kwotę uwzględnimy w schemacie rozliczenia.

Z przedstawionego stanu faktycznego nie wynika, aby wykonane prace związane z ociepleniem elewacji obejmowały także jej remont. Z tego względu na potrzeby schematu rozliczenia zakładamy, że są to w całości prace o charterze ulepszeniowym. Warto jednak zasygnalizować, że, jak wskazał dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z 10 sierpnia 2021 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.162.2021.1.ASK, „(…) prowadzone przez Wnioskodawcę prace polegające na wymianie elewacji budynków (z wyłączeniem ocieplenia) oraz na gruntownej naprawie placu manewrowego mają charakter remontowy. Zmierzają bowiem do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i nie prowadzą jednocześnie do podwyższenia bądź istotnej zmiany jego cech użytkowych. Wydatki na prace związane z położeniem ocieplenia są wydatkami na ulepszenie środka trwałego. Spowodują bowiem wzrost wartości użytkowej środka trwałego, poprawę standardów technicznych, a także obniżenie kosztów eksploatacji (np. poprzez zmniejszenie kosztów ogrzewania), a więc modernizację. Nie mogą zostać więc potraktowane jako remont środka trwałego, gdyż nie mają charakteru odtworzeniowego”.

Zapłaty za nabyte usługi spółka dokona 14 marca 2024 r przelewem (w mechanizmie podzielonej płatności) na rachunek z białej listy podatników VAT. W związku z tym zaliczeniu dokonywanych odpisów amortyzacyjnych od wartości ulepszenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów nie sprzeciwia się art. 15d ustawy o CIT.

By podsumować: odpisy amortyzacyjne od przedmiotowego budynku, począwszy od kwietnia 2024 r., wzrosną o 420 zł. ©℗

VAT

W przypadku zakupów krajowych, stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. W analizowanej sprawie kwota podatku naliczonego od wydatków poniesionych na ocieplenie budynku biurowego wynosi 46 368 zł.

Stosownie do reguły zawartej w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Tak więc prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. gdy tego odliczenia dokonuje podatnik VAT, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są lub będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Zatem warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Jednocześnie zasada ta wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w przedmiotowym budynku (środku trwałym) znajduje się siedziba spółki, a część pomieszczeń jest wynajmowana. Spółka prowadzi wyłącznie działalność opodatkowaną VAT (tj. świadczenie usług informatycznych oraz dodatkowo wynajmem lokali użytkowych). Pomiędzy wydatkami na ocieplenie elewacji tego budynku a działalnością opodatkowaną istnieje więc pośredni związek – zatem spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Spółka może odliczyć podatek naliczony w całości, gdyż budynek jest wykorzystywany wyłącznie do działalności opodatkowanej VAT.

Należy jednak podkreślić, że ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem zarówno spełnienia przez niego przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny, czyli nie dotyczy jej wyłączenie zawarte w art. 88 ust. 4 ustawy o VAT. W analizowanej sprawie nie znajdą zastosowania również pozostałe wyłączenia zawarte w art. 88 ustawy o VAT.

Z powyższego wynika, że spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego w kwocie 46 368 zł. Pozostaje ustalić, za jaki okres spółka może skorzystać z uprawnienia do odliczenia podatku naliczonego.

Zgodnie z regułą zawartą w art. 86 ust. 10 ustawy o VAT prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym w odniesieniu do nabytych lub importowanych przez podatnika towarów i usług powstał obowiązek podatkowy.

Należy tutaj wskazać, że w przypadku robót budowlanych wykonanych na rzecz podatników VAT (a takim jest spółka) obowiązek podatkowy powstaje w sposób szczególny, tj. nie z chwilą wykonania usługi (art. 19a ust. 1, 2 i 3 ustawy o VAT), lecz co do zasady z chwilą wystawienia faktury dokumentującej te usługi (art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a, art. 19a ust. 7 i art. 106i ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT). Jak bowiem wynika z art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury w przypadkach, o których mowa w art. 106b ust. 1 ustawy o VAT (tj. m.in. faktury dokumentującej sprzedaż, wystawionej na rzecz podatnika VAT), z tytułu świadczenia usług budowlanych lub budowlano-montażowych. Z tym że, stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy o VAT, w ww. przypadku, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4 ustawy o VAT (tj. nie później niż 30. dnia od dnia wykonania usług – w przypadku analizowanych usług budowlanych – zob. art. 106i ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, a w przypadku, gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności).

W analizowanej sprawie doszło do nabycia robót budowlanych. Usługi te zostały wykonane 1 marca 2024 r., a udokumentowane fakturą wystawioną 4 marca 2024 r. Obowiązek podatkowy w VAT od nabytych usług budowlanych powstał 4 marca 2024 r., tj. z chwilą wystawienia faktury.

Trzeba tutaj zauważyć, iż w analizowanej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 19a ust. 8 ustawy o VAT dotyczący zaliczek, gdyż zapłaty za nabyte usługi spółka dokona już po ich wykonaniu, tj. 14 marca 2024 r.

Skoro obowiązek podatkowy w VAT od nabytych usług budowlanych powstał 4 marca 2024 r., to w świetle reguły zawartej w art. 86 ust. 10 ustawy o VAT prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego od przedmiotowych usług związanych z ociepleniem elewacji budynku powstanie w rozliczeniu za marzec 2024 r.

Fakturę spółka otrzymała także 4 marca 2024 r., dlatego odliczeniu podatku naliczonego wynikającego z przedmiotowej faktury w rozliczeniu za marzec 2024 r. nie sprzeciwia się art. 86 ust. 10b pkt 1 ustawy o VAT, zgodnie z którym prawo do odliczenia nie może powstać wcześniej niż w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę (generującą podatek naliczony).

Na potrzeby schematu odliczenia zakładam, że spółka nie skorzysta z przewidzianej w art. 86 ust. 11 ustawy o VAT alternatywnej możliwości odliczenia przedmiotowego podatku naliczonego za jeden z trzech kolejnych miesięcy.

By podsumować: w JPK_V7M za marzec 2024 r. spółka powinna wykazać na podstawie otrzymanej faktury (bez żadnych dodatkowych oznaczeń) zakup przedmiotowych usług związanych z ociepleniem elewacji budynku: wartość nabycia netto w kwocie 201 600 zł w polach K_40 (ewidencja) i P_40 (deklaracja) oraz podatek naliczony w kwocie 46 368 zł w K_41 (ewidencja) i P_41 (deklaracja).

Należy zwrócić uwagę, że przedmiotową transakcję (tj. wartość nabycia netto i podatek naliczony) wykazuje się w polach JPK_V7M, dotyczących nabycia środków trwałych, gdyż dotyczy ona ulepszenia środka trwałego. ©℗