W przypadku operacji wyrażonych w walutach obcych zastosowanie ma art. 30 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości oraz art. 15 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. I tak transakcje wyrażone w walucie obcej w celu zaewidencjonowania ich w księgach trzeba przeliczyć na złote. Natomiast zgodnie z art. 30 ust. 2 ustawy o rachunkowości wyrażone w walutach obcych operacje gospodarcze ujmuje się w księgach rachunkowych na dzień ich przeprowadzenia odpowiednio po kursie:
W związku z tym udzielenie pożyczki w euro należy przeliczyć na złote po średnim kursie ogłoszonym przez NBP na dzień poprzedzający dzień udzielenia pożyczki, o ile pożyczka była udzielana z rachunku walutowego. Jednocześnie należy ustalić różnice kursowe na rozchodzie środków pieniężnych z rachunku bankowego – metodą fifo, lifo lub średnią ważoną w zależności od tego, co jest przyjęte w polityce rachunkowości.