Koziej, były wiceminister obrony, zastąpił Aleksandra Szczygłę, który zginął w sobotniej katastrofie lotniczej w Smoleńsku.
Marszałek Sejmu, który po tragicznej śmierci prezydenta Lecha Kaczyńskiego pełni obowiązki głowy państwa, powołanie Kozieja zapowiedział w poniedziałek. Pierwszym postawionym przed nim zadaniem ma być przegląd procedur dotyczących podróży wysokich dowódców wojska.
W sobotniej katastrofie zginęło sześciu najwyższych dowódców. MON zapewniło, że dochowano procedur, zakazujących m. in. wspólnych podróży samolotem dowódcom i ich zastępcom. Taki rozkaz wydano po katastrofie wojskowego samolotu transportowego, w której zginęło kilkunastu wysokich dowódców lotnictwa. Na wiadomość o śmierci szefa Sztabu Generalnego, dowódców rodzajów sił zbrojnych i dowódcy operacyjnego, któremu podlegają polskie wojska w misjach zagranicznych, ich obowiązki przejęli pierwsi zastępcy tragicznie zmarłych generałów. Marszałek Sejmu mówił, że chce, by Koziej sprawdził obowiązujące procedury, a jeżeli nie są one wystarczające, zaproponował inne rozwiązania.
Zdaniem Kozieja, Sztab Generalny powinien być organem planowania, a nie dowodzenia
Koziej ma się też zająć bieżącymi, rutynowymi pracami związanymi z bezpieczeństwem kraju oraz organizacją ceremonii związanych z upamiętnianiem i pochówkiem ofiar katastrofy samolotu Tu-154 w Rosji.
67-letni Stanisław Koziej, analityk w dziedzinie bezpieczeństwa i obronności, strateg, jest generałem brygady w stanie spoczynku, wykładowcą akademickim, znanym publicystą i komentatorem spraw obronnych (na bieżąco komentował amerykańską inwazję na Irak w 2003 roku).
W listopadzie 2005 r. Koziej został wiceministrem obrony w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza, w sierpniu 2006 podał się do dymisji. Koziej wyjaśniał wtedy, że powodem były "różnice merytoryczne, co do koncepcji sił zbrojnych oraz systemu kierowania i dowodzenia nimi". Podkreślał, że od lat wskazywał na potrzebę zmian dotychczasowego systemu, w którym główną rolę dowodzenia spełnia Sztab Generalny.
Zdaniem Kozieja, Sztab Generalny powinien być organem planowania, a nie dowodzenia. "Opowiadałem się i opowiadam za przekazaniem SG roli planistycznej i utworzeniu dwóch połączonych dowództw - jednego odpowiedzialnego za bieżące zarządzanie Siłami Zbrojnymi, a drugiego - za użycie wojsk w czasie kryzysu lub wojny" - podkreślał. "Moja koncepcja nie znalazła uznania, a argumenty nie przekonały ministra. Minister podzielił argumenty SG, który jest przeciwny zmianie swojej roli" - dodawał.
W 2008 roku Koziej był doradcą ministra Bogdana Klicha, jednak i z tego stanowiska zrezygnował
Ówczesny premier Jarosław Kaczyński potwierdzał, że dymisja wynikała z różnic zdań "co do koncepcji przyszłej organizacji polskiej armii".
W 2008 roku Koziej był doradcą ministra Bogdana Klicha, jednak i z tego stanowiska zrezygnował, gdy jego koncepcje nie znajdowały akceptacji szefa MON i nie były realizowane. Różnice zdań dotyczyły - tak jak w przypadku Marcinkiewicza - roli Sztabu Generalnego, a także przeniesienia z Warszawy dowództw rodzajów sił zbrojnych, obniżenia z magisterium do licencjatu wobec kandydatów na oficerów, a także liczebności armii. Podczas gdy Klich za niezbędne minimum uznawał armię 120-tysięczną (z czego musiał zrezygnować wobec niewystarczającego budżetu), Koziej argumentował, że jeśli ma to być wojsko dobrze wyszkolone i nowocześnie wyposażone, kraju nie stać na więcej niż 90 tys. żołnierzy w czasie pokoju.
Wcześniej Koziej pracował m.in. w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego, był wicedyrektorem departamentu w BBN (1993-1994), a w latach 1994-2001 kierował departamentem systemu obronnego MON. Współtworzył polską doktrynę obronną, jest głównym autorem strategii obronności w warunkach członkostwa w NATO.
W latach 1999-2001 Koziej był pierwszym przedstawicielem Polski w NATO ds. polityki i strategii nuklearnej
Urodził się w 1943 r. na Lubelszczyźnie. Jest absolwentem Oficerskiej Szkoły Wojsk Zmechanizowanych i Akademii Sztabu Generalnego WP. Ukończył również szereg kursów zagranicznych, w tym w Akademii Sił Zbrojnych ZSRR, szkole NATO-SHAPE w Oberamergau w Niemczech, Instytucie Wyższych Studiów Obrony Narodowej (Paryż, 2000) oraz Akademii Obrony NATO (Rzym, 2001). Wykłada na Uniwersytecie Warszawskim, Uniwersytecie Jagiellońskim, Uniwersytecie Łódzkim oraz w Szkole Głównej Handlowej i w Akademii Dyplomatycznej. Jest inicjatorem i współtwórcą wyższych kursów wiedzy obronnej dla parlamentarzystów oraz wyższych kadr kierowniczych.
Autor ponad tysiąca publikacji z dziedziny wojska, obronności, bezpieczeństwa międzynarodowego i narodowego oraz kierowania bezpieczeństwem i zarządzania kryzysowego, w tym kilkunastu podręczników i książek.
Pełnił służbę na stanowiskach dowódczych i sztabowych w 49. pułku zmechanizowanym w Wałczu, 15. Dywizji Zmechanizowanej w Olsztynie, a także w dowództwie Śląskiego Okręgu Wojskowego i Sztabie Generalnym WP. W latach 90. pełnił funkcję szefa polskiej misji w Komisji Nadzorczej Państw Neutralnych w Korei (Panmunjom), zastępcy szefa misji OBWE w Gruzji (Tbilisi). W latach 1999-2001 był pierwszym przedstawicielem Polski w NATO ds. polityki i strategii nuklearnej.