Jeśli ugoda nie zastrzega zapłaty netto, należy się brutto

W porozumieniu pracownika z byłym zakładem pracy, zawieranym przed obliczem sądu, należy zadbać, aby kwota ustalonej rekompensaty nie budziła żadnych wątpliwości.

To sedno wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga. Inaczej, gdy szczegóły nie zostaną doprecyzowane, narodzi się kolejny spór – o wysokość przyznanej należności. Przekonał się o tym pracownik, który pozwał byłego pracodawcę o ekwiwalent za niewykorzystany w naturze urlop wypoczynkowy, w sumie ponad 36 tys. zł. W trakcie procesu strony (obie prezentowane przez prawników) doszły do porozumienia, zawierając ugodę sądową na kwotę 25 tys. zł.

Jakież było zdziwienie zatrudnionego, kiedy wkrótce na jego konto firma przelała z tej racji niewiele ponad 17 tys. Argumentowała, że wedle jej opinii ugoda opiewa na kwotę brutto, dlatego do byłego pracownika trafiła suma netto, tj. po potrąceniu z ekwiwalentu brutto składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne i zaliczki na PIT. Pracownik upierał się tymczasem, że w ugodzie figuruje suma netto i tyle właśnie powinien dostać na konto (25 tys. zł). Kiedy były pracodawca oponował, podwładny wystąpił do komornika o wszczęcie egzekucji co do brakującego ok. 7,5 tys. zł, ale w październiku sąd rejonowy pozbawił ugodę klauzuli wykonalności w zakresie wskazanej kwoty i przyznał firmie 1800 zł zwrotu kosztów procesu. W trakcie sporu zatrudniony nigdy i nigdzie nie precyzował, czy chodzi mu o kwotę netto, czy „na rękę”, a takiego zastrzeżenia nie ma również w ugodzie. Jeśli rzeczywiście takie były intencje którejś ze stron, to ich pełnomocnicy powinni przypilnować zastrzeżenia w ugodzie – brzmi uzasadnienie sądu w I instancji. Poparł je całkowicie sąd okręgowy, oddalając apelację byłego pracownika. Potwierdził przy tym zasadę, że wysokość wynagrodzenia czy jego składnika wyraża się generalnie w kwotach brutto (czyli łącznie ze składkami i z podatkiem dochodowym). Jeżeli komuś zależy na odstąpieniu od reguły, powinien to wyraźnie wyartykułować w ugodzie. ©℗