Pracodawca nie może w ten sposób (poprzez zamieszczanie w zakresie czynności dodatkowych obowiązków pracownika) zmieniać rodzaju pracy jako elementu treści stosunku pracy. Jeśli jednak pracodawca – bez jednoznacznej zgody pracownika – wprowadziłby takim zakresem obowiązki wykraczające poza umówiony wcześniej rodzaj pracy, wówczas pracownik mógłby (co do zasady) odmówić ich wykonania. Zgodnie bowiem z art. 100 par. 1 k.p. pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, ale pod warunkiem że nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę.
W przypadku wątpliwości co do skutecznej zmiany stanowiska pracy i rozbieżnych ocen stron w tym zakresie należy przyjąć, że pracownik może wystąpić z powództwem opartym na art. 189 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Pracownik będzie mógł w ten sposób żądać ustalenia treści stosunku pracy w zakresie rodzaju pracy (stanowiska), którą jest zobowiązany wykonywać w ramach umowy o pracę. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w wyroku z 5 maja 2002 r. (I PKN 629/01, OSNP 2004/11/194), pracownik ma interes prawny w ustaleniu rzeczywistej treści realizowanego stosunku pracy, jeżeli dochodzone ustalenie ma charakter niemajątkowy lub wynikające z niego roszczenia majątkowe mogą powstać dopiero w przyszłości.
Podstawa prawna
Art. 22 par. 1 i 100 par. 1 ustawy z 26 czerwca 1976 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 z późn. zm.).