Na wyspach brytyjskich obowiązuje budżetowy system ubezpieczeń zdrowotnych. Oznacza to, że wydatki na lecznictwo w ramach systemu powszechnego (National Heath System) są pokrywane z podatków. Stanowią one około 14 proc. ogólnych wydatków budżetowych. Narodowa Służba Zdrowia funkcjonuje od 1948 roku w formie, która nie uległa większym zmianom, a zasadnicze korekty dokonywane w ostatnich latach dotyczyły spraw raczej organizacyjnych. W przeliczeniu na jednego mieszkańca w Wielkiej Brytanii na ochronę zdrowia jest wydawane około 950 dol., a więc mniej niż w Austrii (1070 dol.), Francji (1440 dol.), Holandii (1550 dol.), Niemczech (1010 dol.) czy Norwegii (1116 dol.). Oprócz podatków, dodatkowymi źródłami finansowania publicznego systemu lecznictwa są również dotacje z Narodowego Funduszu Ubezpieczeniowego oraz bezpośrednie dopłaty pacjentów.
Prawo do korzystania z NHS mają wszystkie osoby oficjalnie przebywające na terenie Wielkiej Brytanii, przy czym zakres oferowanych świadczeń jest szeroki i obejmuje następujące dziedziny:
• edukację prozdrowotną i prewencję,
• opiekę ambulatoryjną lekarza pierwszego kontaktu,
• opiekę nad kobietą ciężarną,
• eczenie szpitalne,
• leczenie stomatologiczne (częściowo),
• leczenie rehabilitacyjne,
• transport do szpitala,
• pielęgniarską opiekę domową,
• zaopatrzenie w sprzęt pomocniczo-rehabilitacyjny.
Powszechny system NHS jest uzupełniany przez nieobowiązkowe, prywatne ubezpieczenia zdrowotne. Pacjenci mogą kupować polisy indywidualne, grupowe i w ramach pakietów pracowniczych. W ramach umów indywidualnych mieszczą się ubezpieczenia rodzinne. Z tej formy dodatkowego ubezpieczenia najczęściej korzysta np. kadra kierownicza, osoby wykonujące wolne zawody oraz prowadzące własną działalność gospodarczą. Koszt prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego w Wielkiej Brytanii jest różny i waha się w zależności od pakietu pomocowego, oferowanego w ramach ubezpieczenia zdrowotnego (nie mniej niż 50 funtów miesięcznie).
Dodatkowe ubezpieczenia grupowe są przeznaczone dla członków organizacji i stowarzyszeń zawodowych. Natomiast ubezpieczenia pracownicze bardzo często są zawierane z inicjatywy samego pracodawcy, co ma stanowić swoistego rodzaju bonusy dla pracowników.
W przypadku tej grupy ubezpieczeń to pracodawca w całości opłaca koszt zakupu polis.
W Wielkiej Brytanii obowiązuje również zasada współpłacenia. W przypadku niektórych usług pacjent musi uiścić drobne opłaty (kupując leki, pacjent płaci stałą opłatę ryczałtową: 6,40 funta).