Taki problem prawny powstał na kanwie sprawy o przywrócenie do pracy zatrudnionej w Regionalnym Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa (RCKK) pracownicy administracyjnej, zajmującej stanowisko inspektora. Dyrekcja Centrum w czasie pandemii koronawirusa wprowadziła dla wszystkich pracowników obowiązek złożenia oświadczenia o tym, czy dany pracownik zaszczepił się przeciwko COVID-19, a jeżeli nie, to z jakich powodów. Zamiast oświadczenia pracodawca dopuścił składanie przez pracowników zaświadczeń lekarskich o przeciwwskazaniach do tych szczepień. Pracownica odmówiła złożenia takiego oświadczenia, ale również nie przedstawiła zaświadczenia od lekarza o przeciwwskazaniach do szczepień przeciwko COVID-19. W efekcie otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę, w którego uzasadnieniu RCKK wskazało utratę zaufania do pracownicy polegającą na nieprzedłożeniu wspomnianych wyżej dokumentów dotyczących szczepień (oświadczenia albo zaświadczenia lekarskiego). Pracodawca argumentował ten obowiązek koniecznością zapewnienia należytego funkcjonowania Centrum, które przygotowywało także preparaty krwiopochodne dla leżących w szpitalach chorych na COVID.

Sądów pracy to jednak nie przekonało i już w I instancji pracownicę do pracy przywrócono. Apelacja pracodawcy została oddalona. Z kolei rozpoznający skargę kasacyjną RCKK Sąd Najwyższy dostrzegł w sprawie bardzo poważny problem prawny: czy art. 22[1] par. 4 Kodeksu pracy w związku z par. 12a rozporządzenia ministra zdrowia z 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Polski stanu epidemii (Dz.U. poz. 491) stanowi podstawę dla pracodawcy do domagania się podania przez pracownika danych wrażliwych obejmujących informację dotyczącą odbycia ewentualnie braku szczepienia na COVID-19 bądź domagania się złożenia w tym zakresie zaświadczenia o przeciwwskazaniach do odbycia szczepienia, oraz czy domaganie się tych danych wrażliwych stanowi wyjątek określony w art. 9 ust. 2 lit. h) Rozporządzenia RODO. Na podstawie tego przepisu RODO dozwolone jest przetwarzanie danych o stanie zdrowia, gdy jest ono niezbędne dla pracodawcy m.in. do celów profilaktyki zdrowotnej lub medycyny pracy, do oceny zdolności pracownika do pracy. Z kolei par. 12a ówcześnie obowiązującego rozporządzenia ministra zdrowia przewidywał obowiązek szczepienia przeciwko COVID-19 dla osób wykonujących zawód medyczny w służbie zdrowia, ale także dla osób wykonujących w podmiotach służby zdrowia (do których należą także regionalne centra krwiodawstwa i krwiolecznictwa, zwane też potocznie stacjami krwiodawstwa) czynności zawodowe inne niż medyczne. Kwestią sporną było więc, czy ten obowiązek szczepień pozwalał pracodawcy na żądanie od pracowników informacji o ich stanie zdrowia, w zakresie dotyczących właśnie szczepień albo przeciwwskazań do ich przyjęcia.

– To pytanie prawne zostało przekazane do rozstrzygnięcia powiększonemu składowi SN z uwagi na jego doniosłość, ale też znaczenie dla rozstrzygnięcia rozpoznawanej sprawy – tak uzasadniła postanowienie sędzia przewodnicząca Agnieszka Żywicka.

Orzecznictwo

Postanowienie Sądu Najwyższego z 21 października 2025 r., sygn. akt III PSKP 43/24