Od 20 maja br. bez nowych, wspólnotowych dokumentów transportowych nie mogą one wyjechać na europejskie drogi. W przeciwnym razie przewoźnik ryzykuje karą 12 tys. zł i utratą dobrej reputacji. A to uniemożliwi mu zalegalizowanie działalności przez rok. Autorem artykułu jest Maciej Wroński, prezes Związku Pracodawców Transport i Logistyka Polska.

Za trzy dni mija termin, do którego przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą polegającą na wykonywaniu zarobkowych międzynarodowych przewozów drogowych rzeczy pojazdami o dopuszczalnej masie całkowitej (dmc) przekraczającej 2,5 tony i nie przekraczającej 3,5 ton (zwanych popularnie busami) zobowiązani są uzyskać licencję wspólnotową. To efekt wejścia w życie kolejnych przepisów unijnego pakietu mobilności z lipca 2020 r. (a konkretnie zmienionego rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 z 21 października 2009 r. dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych; Dz.Urz. UE z 2009 r. L 300, s. 72; dalej: rozporządzenie 1072/2009).

Konsekwencje

Bez licencji oraz wypisów z tego dokumentu znajdujących się w pojeździe dalsze wykonywanie takich przewozów będzie nielegalne i zagrożone wysokimi sankcjami. Wypis z licencji powinien znajdować się w każdym busie używanym do międzynarodowych przewozów, a kierowca tego pojazdu powinien okazywać go inspektorom i innym funkcjonariuszom uprawnionym do kontroli ruchu drogowego w Polsce, w państwach Unii Europejskiej (UE) i w państwach należących do Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG). Co ważne, w pojeździe musi być przechowywany oryginał wypisu, a nie np. jego kserokopia. Wypisu nie można foliować, gdyż uniemożliwiłoby to identyfikację zabezpieczeń potwierdzających autentyczność dokumentu.
Za wykonywanie międzynarodowych przewozów drogowych bez licencji wspólnotowej orzekana jest w Polsce – w drodze decyzji administracyjnej – kara pieniężna dla przedsiębiorcy w wysokości 12 tys. zł. Jednocześnie na kierowcę wykonującego taki przejazd zostanie nałożona kara grzywny za brak wypisu z licencji w wysokości 200 zł. [przykład 1] Podobne kary za brak uprawnień przewozowych grożą przedsiębiorcy w każdym innym państwie członkowskim UE oraz w państwie należącym do EOG.
Jednak kara pieniężna nie jest jedyną. Wykonywanie międzynarodowego przewozu drogowego bez licencji stanowi zgodnie z unijnym prawem „najpoważniejsze naruszenie” i jako takie powoduje utratę dobrej reputacji przedsiębiorcy. A to uniemożliwi mu de facto prowadzenie działalności, czyli uzyskanie odpowiednich uprawnień transportowych – i to przez okres roku, począwszy od dnia wykonania decyzji administracyjnej nakładającej karę pieniężną. W Polsce kontrolę wypisów mogą prowadzić m.in. Inspekcja Transportu Drogowego, policja, Straż Graniczna i pracownicy Krajowej Administracji Skarbowej.

Przykład 1

Wypis trzeba mieć na całej trasie
Przewoźnik przewożący busem przesyłkę towarową z Rzeszowa do Berlina zlecił przejazd dwóm kierowcom. Pierwszy z nich prowadził pojazd z Rzeszowa do Wrocławia, gdzie miał wysiąść i przekazać pojazd drugiemu kierowcy. W drodze do Wrocławia na autostradzie A4 pojazd został zatrzymany do kontroli przez Inspekcję Transportu Drogowego. W jej trakcie okazało się, że kierowca nie mógł okazać wypisu z licencji, tłumacząc się, że nie będzie wyjeżdżać z Polski i dlatego wypis posiada drugi kierowca, który wsiada we Wrocławiu, gdyż to właśnie on będzie przekraczać granicę.
Kierowca nie miał racji, gdyż formalnie międzynarodowy przewóz drogowy zaczyna się w miejscu załadunku, a kończy z chwilą rozładowania pojazdu. Tym samym w przypadku przewozów dwustronnych pomiędzy Polską a innym państwem także podczas przejazdu – w ramach tego przewozu – po terytorium Polski w pojeździe musi się znajdować wspomniany wypis z licencji. Dlatego na kierowcę została nałożona kara grzywny, a wobec przewoźnika i osoby zarządzającej transportem wydano decyzję o nałożeniu na nich kar pieniężnych.
Gdy kierowca z państwa trzeciego
Rozporządzenie 1072/2009 oprócz wymogu posiadania licencji wspólnotowej i wypisów przez przewoźnika wykorzystującego busy w międzynarodowych przewozach drogowych rzeczy nakłada także obowiązek uzyskania świadectwa kierowcy dla wykonujących taki przewóz, jeśli są oni obywatelami państwa trzeciego. Chodzi w tym przypadku o obywateli państw nienależących do UE oraz nienależących do EOG. Świadectwo kierowcy, podobnie jak wypis z licencji, powinno znajdować się w pojeździe podczas całego przewozu drogowego i być okazywane służbom uprawnionym do kontroli drogowej.

jak uzyskać licencję

Aby uzyskać licencję wspólnotową i uwierzytelnione wypisy, przedsiębiorca powinien posiadać siedzibę w kraju, w którym ubiega się o ten dokument oraz mieć zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego rzeczy. Licencja wydawana jest na okres do 10 lat, a po upływie tego okresu przedsiębiorca może ubiegać się o jej przedłużenie. Wypisy wydaje się w liczbie odpowiadającej liczbie busów, którymi dysponuje przewoźnik. Nie ma przy tym znaczenia, czy te pojazdy są własnością przedsiębiorcy, czy też dysponuje on nimi na podstawie umowy (np. leasingu). Licencja wydawana jest na przewoźnika (imię i nazwisko przewoźnika lub nazwę niebędącego osobą fizyczną przedsiębiorcy) i nie może być przekazywana innemu podmiotowi.
Niezbędne zezwolenie
O zezwoleniu na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, stanowiącym warunek uzyskania licencji wspólnotowej mówi rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z 21 października 2009 r. ustanawiające wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylające dyrektywę Rady 96/26/WE (Dz.Urz. UE z 2009 r. L 300, s. 51). Aby uzyskać zezwolenie, przedsiębiorca powinien spełnić wymagania w nim określone. Chodzi o posiadanie:
  • rzeczywistej i stałej siedziby,
  • dobrej reputacji,
  • odpowiedniej zdolności finansowej,
  • wymaganych kompetencji zawodowych.
Siedziba
Odnosząc się do wymogu rzeczywistej i stałej siedziby, rozporządzenie WE nr 1071/2009 precyzuje, że warunkiem jego spełnienia jest:
  • dysponowanie przez przedsiębiorcę lokalami w państwie siedziby, w których przewoźnik ma dostęp do oryginałów dokumentów dotyczących głównej działalności, do których kontroli są uprawnione organy sprawujące nadzór i/lub kontrolę;
  • organizowanie przez przedsiębiorcę przewozów w taki sposób, aby pojazdy wykorzystywane w przewozach międzynarodowych wracały do jednej z baz eksploatacyjnych przewoźnika położonych w państwie siedziby, nie później niż w ciągu ośmiu tygodni od jego opuszczenia;
  • zarejestrowanie przedsiębiorstwa w państwie siedziby w rejestrze spółek handlowych (w Polsce: Krajowy Rejestr Sądowy) lub w innym rejestrze tego rodzaju (w Polsce: Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej);
  • podleganie przedsiębiorcy w państwie siedziby podatkowi od dochodów oraz, gdy wymaga tego prawo krajowe, posiadanie ważnego numeru identyfikacyjnego do celów podatku od wartości dodanej (w Polsce: NIP);
  • dysponowanie (już po uzyskaniu zezwolenia) przez przedsiębiorcę co najmniej jednym pojazdem zarejestrowanym w państwie siedziby, niezależnie od tego, czy przedsiębiorca jest właścicielem tego pojazdu czy użytkownikiem z innego tytułu;
  • rzeczywiste i ciągłe prowadzenie przez przedsiębiorcę działań administracyjnych i handlowych przy wykorzystaniu odpowiedniego sprzętu i urządzeń w lokalach znajdujących się w państwie siedziby, oraz rzeczywiste i ciągłe zarządzanie przewozami z wykorzystaniem będących w dyspozycji przedsiębiorcy pojazdów, przy użyciu odpowiedniego sprzętu technicznego znajdującego się w państwie siedziby;
  • dysponowanie przez przedsiębiorcę na bieżąco i w sposób regularny odpowiednią liczbą pojazdów i kierowcami, umiejscowionymi zazwyczaj w bazie eksploatacyjnej położonej w państwie siedziby, proporcjonalnie do wielkości wykonywanych przez przedsiębiorcę przewozów.
Trzeba też wskazać, że pewne uściślenie unijnych wymagań znalazło się w znowelizowanej polskiej ustawie z 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 180; ost.zm. Dz.U. z 2022 r. poz. 209). Precyzuje ona wymagania wobec wspomnianej w unijnych przepisach bazy eksploatacyjnej. Poprzez wymaganą infrastrukturę techniczną bazy eksploatacyjnej należy rozumieć w szczególności „miejsce postojowe dla pojazdów wykorzystywanych w transporcie drogowym, miejsce załadunku, rozładunku lub łączenia ładunków, miejsce konserwacji lub naprawy pojazdów”. Dodatkowo pojawił się nowy warunek, że liczba miejsc postojowych powinna odpowiadać co najmniej 1/3 liczby pojazdów zgłoszonych przez przewoźnika do organu wydającego zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego. W przypadku posiadania kilku baz na terenie kraju pod uwagę brana jest łączna liczba wszystkich miejsc postojowych.
Ustawa o transporcie drogowym precyzuje również, że wymóg przechowywania dokumentów księgowych w lokalach przewoźnika jest spełniony także w sytuacji, gdy przedsiębiorca powierzył prowadzenie ksiąg rachunkowych przedsiębiorcy wykonującemu takie usługi zgodnie z ustawą o rachunkowości.
Dobra reputacja
Niezbędny do uzyskania i utrzymania zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego wymóg posiadania dobrej reputacji uznaje się za spełniony, o ile przedsiębiorca, a także inne osoby z nim związane, takie jak wyznaczony przez niego zarządzający transportem, członkowie organu zarządzającego osoby prawnej, osoby zarządzające spółką jawną, komandytową lub komandytowo-akcyjną oraz dyrektor wykonawczy w przedsiębiorstwie, nie zostały skazane wyrokiem sądu, nie zostały na nich nałożone sankcje ani nie stwierdzono popełnienia przez nie naruszenia prawa. Polska ustawa o transporcie drogowym precyzuje, jakie przestępstwa, a właściwie wyroki i inne sankcje za te przestępstwa, stanowią przeszkodę do uznania posiadania dobrej reputacji. ©℗
Ponadto rozporządzenie (WE) nr 1071/2009 wskazuje dziedziny prawa wspólnotowego, w których trzeba zachować niekaralność, aby spełnić warunek posiadania dobrej reputacji. Te dziedziny to przepisy o: czasie prowadzenia pojazdów, czasie pracy, tachografach, wymiarach i masie pojazdów, szkoleniu zawodowych kierowców, badaniach technicznych pojazdów, dostępie do zawodu przewoźnika drogowego, dostępie do rynku międzynarodowych przewozów rzeczy, dostępie do rynku przewozu drogowego osób, przewozie towarów niebezpiecznych, ogranicznikach prędkości, prawach jazdy, transporcie zwierząt, delegowaniu pracowników oraz o prawie właściwym dla zobowiązań umownych – Rzym I.
Zdolność finansowa
Uznaje się, że przewoźnik posiada odpowiednią zdolność finansową, o ile jest w stanie w każdym momencie roku finansowego spełnić swoje zobowiązania finansowe, dysponując odpowiednim kapitałem lub rezerwami. Dla przewoźnika wykorzystującego do przewozów busy wymagana wysokość kapitału lub rezerw uzależniona jest od liczby tych pojazdów i wynosi łączną kwotę co najmniej 1800 euro na pierwszy pojazd i po 900 euro na każdy następny. Aby wykazać wymaganą zdolność finansową, przewoźnik powinien przedłożyć roczne sprawozdanie finansowe, opiewające na wymaganą kwotę gwarancje bankowe lub polisy ubezpieczeniowe, albo inny (niż gwarancja lub polisa) wiążący dokument stanowiący solidarną gwarancję za przedsiębiorcę, że dysponuje on tą zdolnością.

Przykład 2

Odpowiednia gwarancja bankowa
Przedsiębiorca wykorzystuje do międzynarodowych drogowych przewozów rzeczy sześć pojazdów samochodowych o dmc 3 tony i cztery pojazdy o dmc 2 tony. Ponieważ przewozy pojazdami o dmc mniejszej niż 2,5 tony nie są objęte wymogiem posiadania licencji wspólnotowej i zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, zdolność finansową przewoźnika ustala się w tym przypadku, biorąc pod uwagę jedynie cztery pojazdy o dmc 3 tony, licząc sumę 1800 euro na pierwszy z tych pojazdów i po 900 euro na każdy z trzech pozostałych. Łącznie przewoźnik powinien wykazać się zdolnością do spełnienia zobowiązań w wysokości 4500 euro. Ponieważ przewoźnik jest osobą fizyczną i nie prowadzi ksiąg rachunkowych, dla udokumentowania tej zdolności przedłożył w Biurze Transportu Międzynarodowego gwarancję bankową na wymaganą kwotę.
Kompetencje zawodowe
Aby spełnić warunek posiadania odpowiednich kompetencji zawodowych, przewoźnik powinien zapewnić przynajmniej jedną osobę (zarządzającego transportem) z certyfikatem kompetencji i dobrą reputacją, która w sposób rzeczywisty i ciągły zarządza operacjami transportowymi tego przedsiębiorstwa i ma co do zasady rzeczywisty związek z przedsiębiorstwem. Ten rzeczywisty związek jest spełniony, jeżeli zarządzający transportem jest pracownikiem lub dyrektorem przedsiębiorstwa, albo jest jego właścicielem lub udziałowcem lub nim zarządza, albo jeżeli jest osobą fizyczną prowadzącą działalność.
W drodze odstępstwa od wskazanej wyżej zasady każdy przedsiębiorca może na podstawie umowy powierzyć zadanie zarządzania transportem osobie niezatrudnionej w przedsiębiorstwie, pod warunkiem że posiada ona wspomniany certyfikat, ma dobrą reputację oraz kieruje operacjami transportowymi nie więcej niż w czterech różnych przedsiębiorstwach, realizowanymi za pomocą połączonej floty, liczącej ogółem nie więcej niż 50 pojazdów.
Niestety w Polsce nie wprowadzono uznania – na potrzeby przyznania uprawnień przewozowych dla przedsiębiorców zajmujących się przewozem drogowym rzeczy wyłącznie z wykorzystaniem pojazdów (lub zespołów pojazdów) o dmc od 2,5 do 3,5 tony – kompetencji osób, które przed 20 sierpnia 2020 r. nieprzerwanie przez okres 10 lat zarządzały przedsiębiorstwem tego samego typu. A jest to dozwolone na podstawie przepisów unijnego rozporządzenia WE nr 1071/2009 i każde państwo członkowskie mogło wprowadzić takie uznanie. Dlatego wszyscy zarządzający, niezależnie od doświadczenia zawodowego, będą obowiązani do składania egzaminu w celu uzyskania wymaganego certyfikatu, chyba że ukończyli odpowiednie studia obejmujące program zwalniający z tego egzaminu.

Przykład 3

Ukończenie studiów zwalnia z egzaminu
Dyrektor zarządzający transportem w przedsiębiorstwie wykorzystującym busy do międzynarodowych przewozów drogowych rzeczy ukończył podyplomowe studia dla zarządzających transportem. Program studiów obejmował zakres zagadnień sprawdzanych podczas egzaminu pisemnego, którego złożenie z wynikiem pozytywnym jest warunkiem uzyskania certyfikatu kompetencji zawodowych. Dlatego, aby uzyskać certyfikat, którego posiadanie jest warunkiem uznania kompetencji zawodowych przewoźnika, dla którego dyrektor pracuje, przedkłada on dyplom ukończonych studiów w wydającym certyfikat Instytucie Transportu Samochodowego w Warszawie. Na tej podstawie dyrektor otrzymuje certyfikat bez konieczności zdawania pisemnego egzaminu przed komisją działającą przy instytucie.

procedura wydawania

Licencję wspólnotową, która w Polsce pełni też funkcję zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, wydaje główny inspektor transportu drogowego, a obsługę przedsiębiorców zainteresowanych tymi dokumentami prowadzi w jego imieniu Biuro ds. Transportu Międzynarodowego (BTM) w Warszawie. Większość spraw prowadzonych przez biuro można załatwiać elektronicznie. Stosowne informacje można uzyskać na stronie internetowej: https://www.gov.pl/web/gitd/biuro-do-spraw-transportu-miedzynarodowego.
Jakie dokumenty powinien załączyć właściciel busów do wniosku o wydanie licencji?
Przedsiębiorca, który chce wykonywać, począwszy od 20 maja br., międzynarodowe drogowe przewozy rzeczy pojazdami o dmc od 2,5 do 3,5 ton, do wniosku o wydanie licencji wspólnotowej i zezwolenia na wykonywanie zawodu składanego do GITD powinien dołączyć:
  • dokumenty potwierdzające, że spełnia warunki związane z wymogiem zdolności finansowej (roczne sprawozdanie finansowe albo gwarancję bankową, polisę ubezpieczenia zdolności finansowej lub inną gwarancję);
  • dowód uiszczenia opłaty za wydanie zezwolenia na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego oraz dowód uiszczenia opłaty za wydanie licencji wspólnotowej i wypisów z tej licencji;
  • informację z Krajowego Rejestru Karnego o niekaralności za przestępstwa wskazane w art. 5 ust. 2a ustawy o transporcie drogowym dotyczącą następujących osób:
‒ w przypadku spółki prawa handlowego odpowiednio: członków organu zarządzającego osoby prawnej, osoby zarządzającej spółką jawną lub komandytową, dyrektora wykonawczego;
‒ w przypadku osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą – dotyczącą tej osoby;
‒ zarządzających transportem lub uprawnionych na podstawie umowy do wykonywania zadań zarządzającego transportem;
  • kopię certyfikatu kompetencji zawodowej zarządzającego transportem;
  • oświadczenie osoby zarządzającej transportem o treści: „Oświadczam, że zgodnie z art. 4 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1071/2009 będę pełnić rolę zarządzającego transportem” albo oświadczenie osoby uprawnionej na podstawie umowy do wykonywania zadań zarządzającego transportem w imieniu przedsiębiorcy, że spełnia warunki w zakresie liczby przedsiębiorstw i łącznej floty, którą w tych przedsiębiorstwach zarządza;
  • oświadczenie przedsiębiorcy, że dysponuje bazą eksploatacyjną wraz ze wskazaniem adresu bazy, jeżeli adres ten jest inny niż adres siedziby przedsiębiorcy;
  • oświadczenia osób, których dotyczy wymagana informacja z KRK o:
‒ niekaralności za poważne naruszenie, wskazane w rozporządzeniu (WE) nr 1071/2009, w tym najpoważniejsze naruszenie określone w załączniku IV do rozporządzenia (WE) nr 1071/2009;
‒ nieskazaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej za przestępstwa odpowiadające przestępstwom wymienionym w art. 5 ust. 2a ustawy o transporcie drogowym;
  • wykaz pojazdów.

nowe obowiązki i sankcje

Po uzyskaniu licencji wspólnotowej, stanowiącej jednocześnie zezwolenie na wykonywanie zawodu przewoźnika drogowego, przedsiębiorca wykorzystujący do przewozu busy powinien pamiętać o kolejnych obowiązkach.
Przede wszystkim nie można zapomnieć o konieczności przedkładania głównemu inspektorowi transportu drogowego:
  • oświadczenia o liczbie zatrudnionych osób oraz informacji o średniej arytmetycznej liczby kierowców zatrudnionych wykonujących operacje transportowe w roku poprzedzającym obowiązek złożenia informacji, bez względu na ich formę zatrudnienia – trzeba to robić corocznie do 31 marca roku następnego; [przykład 4]
  • zgłoszenia o zmianie informacji i danych, które były zawarte we wniosku o licencję wspólnotową lub w załączonych do wniosku dokumentach – trzeba je składać każdorazowo nie później niż w terminie 28 dni od dnia ich powstania. [przykład 5]
Co istotne, jeżeli zgłaszane GITD zmiany danych dotyczą tych zawartych w licencji wspólnotowej, przedsiębiorca jest obowiązany wystąpić z wnioskiem o zmianę treści licencji. Ponadto gdy zmiany polegają na zwiększeniu liczby pojazdów, przedsiębiorca jest obowiązany udokumentować zdolność finansową dla każdego zgłoszonego pojazdu samochodowego i może wystąpić z wnioskiem o wydanie dodatkowych wypisów z licencji.

Przykład 4

Jak liczyć liczbę zatrudnionych do zgłoszenia w GITD
Przewoźnik zatrudniał w 2022 r. w I kwartale 10 kierowców busów na umowę o pracę. W II i III kwartale dodatkowo wykorzystywał do wykonywania przewozów czterech kierowców, którzy pracowali na umowie zlecenia. W IV kwartale przestał wykorzystywać kierowców na umowie zlecenia i zredukował zatrudnienie z 10 do 8 kierowców. Aby policzyć średnią arytmetyczną kierowców, przewoźnik zsumował liczbę kierowców z każdego miesiąca (10 + 10 + 10 + 14 + 14 + 14 + 14 + 14 + 14 + 8 + 8 + 8 = 138), a następnie uzyskany wynik podzielił przez 12 (138 : 12 = 11,5). W wyniku obliczeń uzyskał średnią arytmetyczną liczby zatrudnionych w 2022 r. wynoszącą 11,5. Tę liczbę zobowiązany jest przekazać głównemu inspektorowi transportu drogowego do 31 marca 2023 r.

Przykład 5

Zmiana danych to zmiana treści
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, posiadająca licencję wspólnotową uprawniającą do międzynarodowych przewozów drogowych rzeczy pojazdami o dmc od 2,5 do 3,5 tony, zmieniła nazwę i adres siedziby. Ponieważ nazwa i adres są umieszczone w licencji wspólnotowej, spółka poinformowała o tym fakcie głównego inspektora transportu drogowego, występując o zmianę treści licencji, zachowując wymagany 28-dniowy termin.
Świadectwa dla kierowców spoza UE
Jak już wcześniej wspomniano, kierowca busa ma obowiązek przedstawiać podczas kontroli wypis z licencji wspólnotowej oraz – jeżeli nie jest obywatelem państwa członkowskiego UE lub państwa należącego do EOG – oryginał świadectwa kierowcy. Do wystąpienia o wydanie owego świadectwa jest zobowiązany przedsiębiorca zatrudniający kierowcę lub na którego rzecz kierowca wykonuje przewozy. Świadectwa wydaje główny inspektor transportu drogowego za pośrednictwem wspomnianego Biura ds. Transportu Międzynarodowego. Warunkiem wydania świadectwa kierowcy jest dołączenie do wniosku o jego wydanie:
  • kopii licencji wspólnotowej,
  • zaświadczenia o zatrudnieniu kierowcy oraz kopii orzeczeń o braku przeciwwskazań: zdrowotnych i psychologicznych do wykonywania pracy na stanowisku kierowcy,
  • kserokopii dokumentu tożsamości,
  • kserokopii prawa jazdy,
  • kserokopii dokumentu potwierdzającego ubezpieczenie społeczne kierowcy.
Należy się liczyć z kilkunastodniowym okresem oczekiwania na weryfikację przez BTM załączonych dokumentów. Już po wydaniu świadectwa przewoźnik powinien pamiętać, aby w przypadku zmiany danych, które były zawarte we wniosku lub w załączonych dokumentach, poinformować o tym GITD za pośrednictwem BTM, najpóźniej w terminie 28 dni od dnia ich powstania. Jeżeli zmiany obejmują dane zawarte w świadectwie kierowcy, to przedsiębiorca jest obowiązany wystąpić z wnioskiem o zmianę treści tego dokumentu. W przypadku zmiany pracodawcy przez kierowcę, poprzednia firma zobowiązana jest do zwrotu świadectwa kierowcy do GITD, a aktualny pracodawca do uzyskania nowego świadectwa dla tego kierowcy. Świadectwo kierowcy ważne jest maksymalnie pięć lat. Po upływie tego terminu przewoźnik może ubiegać się o jego przedłużenie.
Kary za przeładowanie
W ustawie o transporcie drogowym przewidziane zostały także kary, nakładane na przedsiębiorcę, w przypadku dopuszczenia do wykonywania międzynarodowego przewozu drogowego pojazdem lub zespołem pojazdów o dmc od 2,5 do 3,5 tony, których dopuszczalna masa całkowita została przekroczona:
  • mniej niż 5 proc. – 500 zł,
  • co najmniej 5 proc. i mniej niż 10 proc. – 1000 zł,
  • co najmniej 10 proc. i mniej niż 20 proc. – 1500 zł,
  • co najmniej 20 proc. – 2000 zł. ©℗