Przedstawiciel handlowy może spać spokojnie, nawet jeśli za nocleg płaci pracodawca

Wydatki na hotel dla pracownika, który nie jest w podróży służbowej, ale wykonuje obowiązki służbowe, są w interesie pracodawcy. W rezultacie nie stanowią dla zatrudnionego nieodpłatnego świadczenia – wynika z orzeczenia NSA.

Chodziło o spółkę, która zamierzała zatrudnić przedstawicieli handlowych. Miejsce ich pracy miało być określone szeroko – jako określony teren, a nie siedziba przedsiębiorstwa. W związku z tym ich wyjazdy obejmujące dany teren nie byłyby w rozumieniu prawa pracy podróżami służbowymi. Jednak niekiedy wiązałyby się z noclegiem. Firma chciała wiedzieć, czy w takiej sytuacji pokrywane przez nią koszty noclegu będą stanowić dla pracowników przychód (z tytułu nieodpłatnego świadczenia), od którego powinna potrącić zaliczkę na PIT. Sama była zdania, że nie musi tego robić. Dyrektor izby skarbowej uznał jednak, że diety i inne wypłaty na pokrycie kosztów należą się wyłącznie pracownikom wyjeżdżającym w podróż służbową (w rozumieniu przepisów prawa pracy). W rezultacie prawo do takich świadczeń mają osoby, które zatrudnione są w siedzibie spółki i zostały wysłane przez pracodawcę np. do innego miasta. Jeśli zaś w umowie o pracę znajduje się zapis, że miejscem świadczenia pracy jest dany region albo obszar całego kraju, to zwrot kosztów noclegu przez pracodawcę jest dla pracownika nieodpłatnym świadczeniem.

WSA w Warszawie przyznał rację spółce. Orzekł, że jeśli nocleg jest związany z wykonywaniem obowiązków służbowych, to jego sfinansowanie jest w interesie pracodawcy. Skoro tak, to nie można przyjąć, że po stronie pracownika powstaje przysporzenie majątkowe. W przeciwnym wypadku doszłoby do paradoksalnej sytuacji, w której wydatki pracodawcy związane ze świadczeniem pracy przez zatrudnionych (koszty materiałów biurowych, energii itd.) powiększałyby ich przychody – podkreślił WSA.

Zgodził się z nim Naczelny Sąd Administracyjny. Rozstrzygając sprawę, odwołał się do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K7/13). TK orzekł, że za przychód pracownika mogą być uznane tylko te świadczenia, które zostały spełnione za jego zgodą, w jego interesie (a nie pracodawcy) i przyniosły mu wymierną i indywidualną korzyść materialną. NSA nie miał wątpliwości, że w rozpatrywanym przypadku wydatki poniesione zostaną w interesie pracodawcy. Dzięki temu, że zapewni on nocleg, pracownik będzie mógł prawidłowo wywiązać się z obowiązków służbowych i np. na czas dotrzeć na umówione spotkanie – wyjaśnił sędzia Bogusław Woźniak.