Świadczenie postojowe to specjalna forma wsparcia pieniężnego uregulowana w Ustawie z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 z późn. zm.). Przysługuje ono m.in. zleceniobiorcy w sytuacji, gdy w następstwie wystąpienia COVID-19 doszło do przestoju w prowadzeniu działalności gospodarczej po stronie zleceniodawcy.
Wysokość świadczenia postojowego wynosi 2 080,00 zł, czyli 80% minimalnego wynagrodzenia obowiązującego w 2020 r. W przypadku, gdy suma przychodów z umowy lub umów cywilnoprawnych uzyskana w miesiącu poprzedzającym miesiąc, w którym został złożony wniosek o świadczenie postojowe wynosi mniej niż 50% kwoty minimalnego wynagrodzenia za pracę obowiązującego w 2020 r. (tj. 1 299,99 zł), świadczenie przysługuje w wysokości sumy wynagrodzeń z tytułu wykonywania tych umów cywilnoprawnych.
Ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego przysługuje zasiłek chorobowy. Miesięczny zasiłek chorobowy wynosi 80% podstawy wymiaru zasiłku. Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem stanowi przeciętny miesięczny przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy.
W oparciu o wykładnię systemową można postawić tezę, że zleceniobiorca przebywający na zwolnieniu lekarskim nie jest objęty przestojem, gdyż pozostaje niezdolny do pracy. W tej sytuacji możemy bowiem próbować analogicznie zastosować definicję przestoju zawartą w Kodeksie pracy i przyjąć, że przestój to okres, w którym zleceniobiorca co prawda nie wykonuje zlecenia, ale pozostaje w gotowości do jego wykonywania. Zwolnienie lekarskie świadczy o braku takiej gotowości. Zgodnie ze stanowiskiem Rzecznika Małych i Średnich Przedsiębiorców pojęcie „przestoju w prowadzeniu działalności” zawarte w art. 15zq ust. 3 ww. Ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o zwalczaniu COVID-19, to czas w którym strona umowy cywilnoprawnej pozostaje w gotowości do wykonania tej umowy (przejawia wolę oraz zdolność psychiczną i fizyczną), ale z przyczyn obiektywnych, wywołanych w następstwie wystąpienia COVID-19, nie może jej wykonywać.
Ustawa z dnia 2 marca 2020 r. o zwalczeniu COVID-19 nie wyłącza możliwości pobrania świadczenia postojowego w sytuacji, w której osoba wnioskująca przebywa na zwolnieniu lekarskim, czy też stała się niezdolna do pracy po pobraniu tego świadczenia. Należy zatem wnioskować, że po spełnieniu przesłanek wskazanych w art. 15zq wspomnianej ustawy, fakt przebywania na zwolnieniu lekarskim nie powinien stać na przeszkodzie ubiegania się o świadczenie postojowe.