TEMAT: Zakażenie COVID-19

PROBLEM: Od kiedy wynagrodzenie chorobowe, a od kiedy zasiłek

Pracownikowi przebywającemu w izolacji domowej przysługuje wynagrodzenie chorobowe, o którym mowa w art. 92 kodeksu pracy (dalej: k.p.) lub świadczenie pieniężne z tytułu choroby, o którym mowa w ustawie z 25 czerwca 1999 r. o (dalej: u.ś.p.o.z.).
Zgodnie z par. 4 ust. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z 1 grudnia 2020 r. (dalej: r.u.o.n.z.) osoba, u której stwierdzono zakażenie wirusem SARS-CoV-2, od dnia uzyskania pozytywnego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2, jest poddana obowiązkowej izolacji w warunkach domowych, chyba że osoba ta została skierowana do izolatorium lub poddana hospitalizacji. W myśl natomiast par. 7 ust. 1 r.u.o.n.z. podstawą wypłaty osobie poddanej kwarantannie albo izolacji w warunkach domowych, o której mowa w par. 4 ust. 5, za okres nieobecności w pracy z powodu obowiązku odbycia kwarantanny albo izolacji w warunkach domowych, wynagrodzenia, o którym mowa w art. 92 k.p., lub świadczenia pieniężnego z tytułu choroby określonego w odrębnych przepisach, jest informacja w systemie, o którym mowa w Centrum e-Zdrowie (system ewp) o objęciu tej osoby kwarantanną lub izolacją w warunkach domowych.
Przypomnijmy, że zgodnie z art. 92 par. 1 pkt 1 i par. 2 k.p. za czas niezdolności pracownika do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną – trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego (w przypadku pracownika, który ukończył 50. rok życia – trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego) pracownik zachowuje prawo do 80 proc. wynagrodzenia, chyba że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują wyższe wynagrodzenie z tego tytułu.
Wynagrodzenie to oblicza się według zasad obowiązujących przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego i wypłaca za każdy dzień niezdolności do pracy, nie wyłączając dni wolnych od pracy. Z kolei zgodnie z zasadami wynikającymi z u.ś.p.o.z. podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego ubezpieczonemu będącemu pracownikiem stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jeżeli niezdolność do pracy powstała przed upływem tego okresu, podstawę wymiaru zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe ubezpieczenia. Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego za jeden dzień niezdolności do pracy stanowi jedna trzydziesta część wynagrodzenia będącego podstawą wymiaru zasiłku. Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego ustala się z uwzględnieniem wynagrodzenia uzyskanego u płatnika składek w okresie nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego, w trakcie którego powstała niezdolność do pracy (art. 36 u.ś.p.o.z.).
PodsumowanieZa okres izolacji pracownikowi przysługuje wynagrodzenie chorobowe lub zasiłek chorobowy. ©℗
Podstawa prawna:
•art. 92 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 132; ost.zm. Dz.U. z 2018 r. poz. 2432)
•art. 36 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 870; ost.zm. Dz.U. z 2020 r. poz. 2112)
•par. 4 ust. 5, par. 7 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 1 grudnia 2020 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (Dz.U. poz. 2132)