Na jej zainstalowanie wystarczająca będzie zgoda zarządu wspólnoty lub spółdzielni. Składający wniosek będzie musiał jednak zobowiązać się do pokrycia kosztów ekspertyzy dotyczącej możliwości zlokalizowania punktu ładowania w danej nieruchomości oraz do sfinansowania budowy.

Witold Chmarzyński, radca prawny, partner, kancelaria CCLaw,
Mateusz Filipczyk, adwokat, kancelasria CCLaw

Dzięki nowelizacji ustawy o elektromobilności łatwiejszy i szybszy będzie proces montażu punktów ładowania pojazdów elektrycznych w budynkach wielorodzinnych. Przede wszystkim wyjaśniona została kwestia, kto, do kogo i w jakim trybie winien się zwrócić w celu przeprowadzenia takiej instalacji. Ustanowiona została przy tym procedura, która niewątpliwie przyniesie spore ułatwienia dla właścicieli samochodów z napędem elektrycznym czy hybrydowym. A jednocześnie zmiany te przyniosły nowe obowiązki dla zarządów wspólnot i spółdzielni mieszkaniowych.

Zgodnie z dodanym art. 12b ustawy o elektromobilności w budynkach mieszkalnych wielorodzinnych, w których liczba samodzielnych lokali mieszkalnych jest większa niż trzy, punkt ładowania instaluje się i eksploatuje po uzyskaniu zgody zarządu wspólnoty lub spółdzielni lub osoby sprawującej zarząd nad daną nieruchomością. Punkt ładowania to zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt. 17 ustawy o elektromobilności „urządzenie umożliwiające ładowanie pojedynczego pojazdu elektrycznego, pojazdu hybrydowego i autobusu zeroemisyjnego oraz miejsce, w którym wymienia się lub ładuje akumulator służący do napędu tego pojazdu”.

Czynność zwykłego zarządu

W celu ułatwienia procedury uzyskania zgody wspólnoty mieszkaniowej ustawodawca zdecydował się doprecyzować w nowo dodanym art. 12b ust. 2 ustawy o elektromobilności, że wydanie zgody na instalację i eksploatację punktu ładowania o mocy mniejszej niż 11 kW stanowi czynność zwykłego zarządu. A więc jednoznacznie przesądzono, że zarząd wspólnoty może podejmować decyzję samodzielnie - bez potrzeby podejmowania długotrwałej zwykle, zwłaszcza w dużych blokach, procedury uchwały właścicieli lokali. Takie rozwiązanie rozwiewa wątpliwości, które pojawiały się w związku z interpretacją art. 22 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1048), który reguluje zakres czynności zwykłego zarządu we wspólnocie.

Kto może inicjować

Jak wskazano w uzasadnieniu do projektu ustawy, „w celu instalacji punktu ładowania należy złożyć wniosek do zarządcy nieruchomości, a w przypadku gdy nie został on wyznaczony, do zarządu wspólnoty lub spółdzielni lub do osoby sprawującej zarząd nad nieruchomością, której wniosek dotyczy”. Wniosek może złożyć każda osoba, która posiada tytuł prawny do lokalu. Nie ma zatem konieczności (co mogłoby być istotnym utrudnieniem), aby był składany wyłącznie przez właściciela danego lokalu. Równie dobrze osobą składającą go może być najemca tej nieruchomości (z pewnymi obwarowaniami, o czym poniżej). Analogicznie jest w przypadku wniosków dotyczących montażu ładowarek w budynkach spółdzielczych: nie ma znaczenia czy wnioskodawca lub właściciel lokalu są albo nie są członkami spółdzielni mieszkaniowej. Istotne jest natomiast, żeby osoba posiadająca tytuł prawny do lokalu miała zindywidualizowane i odpowiednio oznaczone stanowisko postojowe, które jest „przypisane” do lokalu. Nie ma przy tym znaczenia, czy to miejsce postojowe stanowi odrębną własność od lokalu i posiada swoją księgę wieczystą, czy stanowi część wspólną całej nieruchomości. Bez znaczenia jest także struktura właścicielska dotycząca lokali w budynku, tj. czy lokale zostały już wyodrębnione, czy jeszcze nie, ustawodawca nie uzależnił bowiem możliwości składania wniosku od faktu wyodrębnienia lokalu.

Jak wskazano w uzasadnieniu do projektu ustawy, nowelizacja miała na celu implementację:

  • dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/1161 z 20 czerwca 2019 r. zmieniającej dyrektywę 2009/33/WE w sprawie promowania ekologicznie czystych i energooszczędnych pojazdów transportu drogowego, dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/944 z 5 czerwca 2019 r. w sprawie wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej oraz zmieniającą dyrektywę 2012/27/UE (Dz.Urz. UE z 2016 r. L 188, s. 116),
  • dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/844 z 30 maja 2018 r. zmieniającej dyrektywę 2010/31/UE w sprawie charakterystyki energetycznej budynków i dyrektywę 2012/27/UE w sprawie efektywności energetycznej (Dz.Urz. UE z 2018 r. L 156, s.75).

Oprócz tego celem nowelizacji była „popularyzacja elektromobilności poprzez ułatwianie mieszkańcom instalacji punktów ładowania”. Dlatego też definiując budynek wielolokalowy, zdecydowano się na użycie sformułowania „samodzielny lokal mieszkalny”, który ma swoją definicję w art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali.

Wymogi

Zgodnie z art. 12b ust. 3 ustawy o elektromobilności do wniosku o uzyskanie zgody na instalację punktu ładowania o mocy poniżej 11 kW w budynku wielolokalowym dołącza się:

1) oświadczenie o zobowiązaniu się wnioskodawcy do pokrycia wszelkich kosztów związanych z instalacją punktu ładowania, w tym kosztów zakupu i montażu tego punktu;

2) oświadczenie o posiadaniu tytułu prawnego do lokalu;

3) zgodę właściciela lokalu na instalację punktu ładowania - w przypadku gdy wnioskodawca nie jest właścicielem lokalu;

4) zgodę wojewódzkiego konserwatora zabytków właściwego dla lokalizacji tego zabytku ‒ w przypadku nieruchomości będącej zabytkiem nieruchomym w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami; t.j. Dz.U. 2021 r. poz. 710; ost. zm. Dz.U. z 2021 r. poz. 954 - wpisanej do rejestru zabytków lub gminnej ewidencji zabytków.

Jeśli chodzi o wymóg pierwszy, to warto zauważyć, że ustawodawca wyraźnie wskazał, iż wystarczające jest złożenie samego zobowiązania się wnioskodawcy do pokrycia wszelkich kosztów. Brak jest więc potrzeby dokonywania przez taką osobę ewentualnych wcześniejszych zakupów materiałów na potrzeby budowy czy nawet samej instalacji ładowania. Nie jest również wymagane przedłożenie jakiegokolwiek zabezpieczenia finansowego przez wnioskodawcę. Wszelkie koszty mogą być pokryte już po dopełnieniu formalności na linii wnioskodawca - wspólnota/spółdzielnia. Niemniej jednak koszty te leżą wyłącznie po stronie wnioskodawcy.

Drugim wymogiem jest oświadczenie o posiadaniu tytułu prawnego do lokalu. Co istotne, brak jest wymogu przedstawienia samego dokumentu potwierdzającego posiadanie tytułu, co w niektórych przypadkach mogłoby być problematyczne, np. przy umowie najmu lokalu na okres krótszy niż rok sporządzonej w formie ustnej. Wystarczające będzie samo oświadczenie wnioskodawcy.

Pojęcie tytułu prawnego do lokalu nie zostało zdefiniowane w żadnej ustawie, ale jego definicję można wyprowadzić z doktryny i orzecznictwa. Najczęściej takim tytułem będzie własność. Nieistotne jest z punktu widzenia nowych przepisów, czy jest to własność nabyta drogą umowy sprzedaży lub darowizny, czy też poprzez inną czynnością prawną. Mogą to być także m.in. umowa dożywocia lub postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku. Tytuł prawny może także wynikać z orzeczenia sądu lub wydanej decyzji administracyjnej. Tytułem prawnym będzie zarówno prawo odrębnej własności lokalu, jak i spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego czy spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Tytułem tym będą także wszelkiego rodzaju umowy cywilnoprawne, jak umowa najmu, dzierżawy czy użyczenia.

Jeśli wnioskodawca nie będzie właścicielem lokalu, to dodatkowo będzie wymagana zgoda właściciela mieszkania. Podobnie jak w przypadku wskazanego wyżej tytułu prawnego również prawo własności ma być rozumiane szeroko. Chodzi więc o właściciela, który posiada zarówno prawo odrębnej własności lokalu, jak i spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego czy spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu.

Co ze współwłaścicielami

Powstaje pytanie, co w przypadku, gdy wnioskodawca będzie współwłaścicielem lokalu (a więc jednym z kilku właścicieli, a nie jedynym)? Ustawodawca w ustawie o elektromobilności nie przewidział takiej sytuacji, w związku z czym należałoby sięgnąć do przepisów ogólnych ustawy z 23 kwietnia 1964 r. ‒ Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1740; ost. zm. Dz.U. z 2021 r. poz. 2459(dalej: k.c.). Zgodnie z art. 198 k.c. „Każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli”. Artykuł 199 k.c. stanowi natomiast, że „Do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W braku takiej zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie, mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli”. Wobec tego nasuwa się pytanie, czy złożenie wniosku przez jednego z właścicieli lokali na zainstalowanie stacji ładowania i jej eksploatację jest czynnością zwykłego zarządu czy czynnością przekraczającą czynność zwykłego zarządu. Zgodnie bowiem z art. 201 k.c. „Do czynności zwykłego zarządu rzeczą wspólną potrzebna jest zgoda większości współwłaścicieli. W braku takiej zgody każdy ze współwłaścicieli może żądać upoważnienia sądowego do dokonania czynności”. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 kwietnia 2021 r. (sygn. akt II OSK 1851/18): „Dysponowanie nieruchomością na cele budowlane stanowi, co do zasady, czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu. Kwalifikacja ta wynika z funkcjonującego w prawie cywilnym podziału na czynności prawne przekraczające zwykły zarząd i nieprzekraczające zakresu zwykłego zarządu (art. 199 i art. 201 k.c.), przy czym pamiętać trzeba, iż czynności rozporządzające są, według art. 199 k.c., czynnościami przekraczającymi zakres zwykłego zarządu. Budowa obiektu budowlanego, przebudowa, a w niektórych sytuacjach nawet kosztowny remont, są czynnościami faktycznymi uznawanymi za przekraczającymi zakres zwykłego zarządu, zaś czynnościami zwykłego zarządu są czynności związane z normalną eksploatacją rzeczy wspólnej, np. pobieranie pożytków, konserwacja, administracja oraz czynności zachowawcze, w tym także dotyczące sposobu korzystania z rzeczy” (Legalis nr 2616036).

Natomiast jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (wyrok z 10 września 2019 r., sygn. akt II SA/Wr 272/19), „Ocena, czy czynność należy do czynności zwykłego zarządu, czy też przekracza te granice, powinna być dokonywana w konkretnych okolicznościach faktycznych (w odniesieniu do ustalonego stanu faktycznego konkretnej sprawy), nie jest bowiem możliwe przyjęcie jednolitego kryterium ich rozgraniczenia. Zmiany występujące w obrębie stosunków społeczno-gospodarczych wymuszają rozszerzenie zakresu czynności zwykłego zarządu”. Z powyższego wynika, że w przypadku współwłasności lokalu budowa stacji ładowania może być traktowana raczej jako czynność przekraczająca zakres zwykłego zarządu z delikatną tendencją do liberalizowania stanowiska w odniesieniu właśnie do stacji ładowania, ze względu na wspomnianą wyżej zmianę stosunków społeczno-gospodarczych.

Wydaje się, że intencją ustawodawcy było maksymalnie ułatwienie i skrócenie całego procesu składania wniosków i uzyskiwania zgód, co potwierdza regulacja, iż wydanie zgody przez wspólnotę mieszkaniową na instalację punktu ładowania stanowi czynność zwykłego zarządu. Dlatego prawdopodobnie będzie istniała tendencja do uznawania jako czynności zwykłego zarządu również faktu złożenia przez współwłaściciela lokalu wniosku o możliwość instalacji stacji ładowania - choć jak będzie w rzeczywistości, pokaże zapewne dopiero kształtujące się w tym zakresie orzecznictwo.

Z powodów powyższych wątpliwości - jeśli to będzie możliwe - do wniosku do wspólnoty lub spółdzielni, składanego przez współwłaściciela nieruchomości, sugerujemy załączyć zgodę pozostałych współwłaścicieli.

Postępowanie w przypadku zabytków

Z brzmienia art. 12b ust. 11 znowelizowanej ustawy o elektromobilności wynika, że w przypadku gdy nieruchomość jest zabytkiem, wnioskodawca winien uprzednio złożyć wniosek do wojewódzkiego konserwatora zabytków - właściwego ze względu na położenie nieruchomości ‒ o wydanie pozwolenia na prowadzenie robót budowlanych przy zabytku nieruchomym wpisanym do rejestru zabytków. Formularze takich wniosków umieszczane są na stronach internetowych wojewódzkich konserwatorów zabytków.

Konserwator ma 30 dni na rozpatrzenie wniosku (w wyjątkowych przypadkach 60). Zgoda jest wydawana w formie decyzji. Wydanie pozwolenia jest odpłatne i na 13 stycznia 2022 r. opłata wynosi 82 zł.

Ekspertyza

Po otrzymaniu przez spółdzielnię (lub odpowiednio: wspólnotę) wniosku, ma ona 30 dni na zlecenie wykonania ekspertyzy dopuszczalności instalacji punktów ładowania. Jej przedmiotem jest ocena instalacji elektrycznej w obrębie budynku objętego wnioskiem oraz ocena stanowisk postojowych znajdujących się wewnątrz tego budynku (lub do niego przylegających). Ma ona ocenić, czy dopuszczalne jest przyłączenie do tej instalacji punktu ładowania objętego wnioskiem, oraz określić zasady bezpieczeństwa związane z jego używaniem.

Zgodnie z art. 12c ust. 5 ustawy o elektromobilności ekspertyza określa w szczególności:

  • moc przyłączeniową budynku, która może zostać wykorzystana na potrzeby funkcjonowania punktu ładowania;
  • punkty w instalacji elektrycznej, w których przyłączenie punktu ładowania jest dopuszczalne, oraz parametry tego punktu, w tym maksymalną moc punktu ładowania, który może być przyłączony do instalacji elektrycznej;
  • rozwiązania budowlane oraz techniczno-instalacyjne, jakie powinny być przyjęte przy instalacji punktu ładowania, w tym wymagania dotyczące wyrobów zastosowanych do instalacji tego punktu;
  • warunki niezbędne do bezpiecznej eksploatacji punktu ładowania;
  • wymagania, jakie powinny być spełnione w zakresie bezpieczeństwa pożarowego w związku z zainstalowaniem punktu ładowania.

Ekspertyzę sporządza osoba posiadająca uprawnienia budowlane w specjalności instalacyjnej w zakresie sieci, instalacji i urządzeń elektrycznych i elektroenergetycznych do projektowania bez ograniczeń. Po otrzymaniu ekspertyzy spółdzielnia/wspólnota ma kolejne 30 dni na rozpatrzenie wniosku. Koszty sporządzenia ekspertyzy ponosi wnioskodawca. Przy czym gdy w ramach tego samego budynku kilka podmiotów występuje o wyrażenie zgody na zainstalowanie punktu ładowania, możliwe jest sporządzenie dla nich jednej ekspertyzy (co umożliwi podzielenie się przez wnioskodawców jej kosztami).

Kiedy bez, a kiedy milcząca zgoda

Co istotne, w pewnych przypadkach nie ma konieczności wykonywania ekspertyzy. Jej sporządzenie nie jest wymagane w przypadku budynków, w których już została zaprojektowana i wykonana instalacja elektryczna przeznaczona do zasilania punktów ładowania. To w praktyce (przynajmniej przez kilka najbliższych lat) raczej będzie rzadkością i należy zakładać, że na razie w praktyce w przeważającej liczbie przypadków ekspertyza będzie konieczna.

W przypadku braku konieczności sporządzania ekspertyzy spółdzielnia (lub odpowiednio wspólnota) ma 30 dni na rozpatrzenie złożonego przez wnioskodawcę wniosku, a czas liczy się od momentu jego złożenia. Co jednak jeśli w takiej sytuacji spółdzielnia nie odpowie? Ustawodawca przyjął ułatwienie dla mieszkańców. Zgodnie z art. 12b ust. 7 ustawy o elektromobilności w przypadku braku obowiązku sporządzenia ekspertyzy oraz gdy wszelkie koszty związane z instalacją punktu ładowania, w tym koszt jego zakupu i montażu, zostaną pokryte przez wnioskodawcę, może on przystąpić do instalacji i eksploatacji planowanego punktu po bezskutecznym upływie terminu 30 dni. Brak jest natomiast możliwości skorzystania z „milczącej zgody” w przypadkach, gdy wymagana jest ekspertyza - co wynika a contrario z art. 12b ust. 7 ustawy o elektromobilności.

Przesłanki odmowy

Ustawodawca w nowelizacji określił szczegółowo sytuacje, kiedy zarząd wspólnoty lub spółdzielni może odmówić wyrażenia zgody na instalację i eksploatację punktu ładowania. Zgodnie z nowo dodanym art. 12b ust. 8 ustawy o elektromobilności zarząd wspólnoty lub spółdzielni jest zobligowany do odmowy udzielenia zgody na zainstalowanie i eksploatację punktu ładowania wyłącznie w przypadkach, gdy:

1) z ekspertyzy wynika, że instalacja punktu ładowania zgodnie z wnioskiem wnioskodawcy nie jest możliwa, lub

2) wnioskodawca nie posiada tytułu prawnego do lokalu w obrębie tego budynku i stanowiska postojowego do wyłącznego użytku, lub

3) wnioskodawca nie przedłożył zgody właściciela lokalu na instalację punktu ładowania, gdy taka zgoda była wymagana, lub

4) wnioskodawca nie zobowiązał się do pokrycia wszelkich kosztów związanych z instalacją oraz przyłączeniem do sieci elektroenergetycznej punktu ładowania objętego złożonym przez siebie wnioskiem.

Dla odmowy wydania zgody wystarczające jest zaistnienie choćby jednej z powyższych przesłanek. Warto zauważyć, że wypełnienie przesłanek wskazanych w pkt 2‒4 całkowicie zależy od wnioskodawcy. Decydujące znaczenie dla wyrażenia zgody mają zatem wnioski zawarte w ekspertyzie. Oznacza to, że jeśli żadna z przesłanek odmowy nie wystąpi, to zarząd spółdzielni lub wspólnoty jest zobligowany do wydania takiej zgody. W przeciwnym razie zarząd wspólnoty oraz spółdzielni narażają się na odpowiedzialność z tytułu niezgodnego z prawem wykonywania obowiązków zarządu wspólnoty lub spółdzielni.

Z punktu widzenia wnioskodawcy istotne jest, aby sporządzający ekspertyzę wiedział, że w przypadku, kiedy na moment sporządzenia ekspertyzy nie jest możliwa instalacja punktu ładowania w budynku, powinien wskazać, jakie zmiany są konieczne, aby taka instalacja była możliwa. Wynika to z przepisu, który wskazuje, że w przypadku gdy z ekspertyzy wynika, że instalacja punktu ładowania objętego wnioskiem jest możliwa jedynie po zmianie umowy o przyłączenie budynku do sieci elektroenergetycznej lub wykonaniu nowej lub przebudowie istniejącej instalacji elektrycznej, zgody na instalację i eksploatację punktu ładowania można udzielić wyłącznie, jeżeli wnioskodawca zobowiąże się pokryć wszelkie koszty tych czynności.

Przebudowa instalacji elektrycznej może być dość problematyczna dla wnioskodawcy m.in. ze względów formalnych. Zgodnie bowiem z już wcześniej wspomnianym art. 22 ust. 3 pkt 5 ustawy o elektromobilności udzielenie zgody na nadbudowę lub przebudowę nieruchomości wspólnej stanowi czynność przekraczającą zakres zwykłego zarządu. Do podjęcia takiej czynności potrzebna jest uchwała właścicieli lokali, wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz udzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawierania umów stanowiących czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu w formie prawem przewidzianej.

Licznik niezbędny

Jeśli wydana decyzja wspólnoty czy spółdzielni jest pozytywna, to wnioskodawca może zainstalować punkt ładowania na stanowisku postojowym. Następnie wnioskodawca zobowiązany jest do zwrócenia się do operatora systemu dystrybucyjnego działającego na danym obiekcie o zawarcie umowy o dostarczanie energii, a następnie o zainstalowanie układu pomiarowo-rozliczeniowego w celu opomiarowania energii elektrycznej pobieranej przez ten punkt ładowania (art. 12 b ust. 10 ustawy o elektromobilności). Układ pomiarowo-rozliczeniowy to nic innego jak popularny licznik, na podstawie którego użytkownik punktu ładowania będzie rozliczał zużycie energii z jej dostawcą.

Czerpanie korzyści? Raczej nie

Pojawia się pytanie, czy będzie możliwość, aby z zainstalowanego przez wnioskodawcę punktu adowania korzystały także inne osoby. Odpowiedź na to pytanie winna brzmieć: tak, będą mogły. Jednak będzie się to odbywać wyłącznie za zgodą właściciela punktu ładowania. Nietrudno sobie wyobrazić, że dojdzie do sytuacji, kiedy sąsiad sąsiadowi będzie udostępniał stację ładowania. Taką sytuację należałoby odróżnić od sytuacji, gdy właściciel punktu ładowania zacząłby udostępniać go odpłatnie. Nowe przepisy ustawy o elektromobilności nie ograniczają sposobu korzystania z zainstalowanego punktu ładowania. Ograniczeniem takim może być za to np. regulamin korzystania z parkingu zarządzanego przez wspólnotę. Trudno sobie wyobrazić, że wspólnota czy spółdzielnia dopuściłyby do samowolnego zarobkowego prowadzenia stacji ładowania na miejscu postojowym znajdującym się w garażu czy na parking do nich należącym. Byłaby to istotna zmiana przeznaczenia wiążąca się także z zwiększonymi opłatami.

Ograniczeniem byłyby także przepisy ustawy o elektromobilności, gdyby właściciel punktu ładowania chciał z niego uczynić ogólnodostępną stację ładowania, co wiązałoby się z podleganiem znacznie bardziej restrykcyjnym regulacjom prawnym. Świadczenie usług komercyjnych ładowania pojazdów elektrycznych obwarowane jest szeregiem obowiązków przewidzianych w ustawie o elektromobilności, którym musiałaby sprostać osoba chcąca prowadzić taką działalność.

Odpowiedzialność za szkody

Kwestia odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną działaniem stacji ładowania zainstalowanej przez mieszkańca budynku wielorodzinnego nie została niestety kompleksowo uregulowana przez wprowadzoną nowelizację. Zgodnie z art. 5 ustawy o elektromobilności operator ogólnodostępnej stacji ładowania odpowiada na zasadach określonych w art. 435 k.c. (odpowiedzialność na zasadzie ryzyka). Przy czym wspominany przepis stanowi tylko o „ogólnodostępnej stacji ładowania”, a nie „stacji ładowania” czy o „punkcie ładowania”.

Zdaniem komentatorów ustawy „Nie można również na jego podstawie (niedoskonała treść art. 5 - przyp. autora) argumentować, że odpowiedzialności, o której mowa w art. 435 k.c., nie ponoszą eksploatujący inne niż ogólnodostępne stacje ładowania elementy infrastruktury paliw alternatywnych, takie jak stacja ładowania, która nie jest ogólnodostępna, infrastruktura ładowania drogowego transportu publicznego czy stacje gazowe” („Ustawa o elektromobilności i paliwach alternatywnych. Komentarz”, red. dr hab. adw. Mariusz Swora, CH Beck, Warszawa 2016, wyd. 1, komentarz do art. 5, Jacek Zimmer).

Dlatego wydaje się, że art. 5 ustawy o elektromobilności będzie interpretowany rozszerzająco i będzie miał zastosowanie także w przypadku punktu ładowania zamontowanego przy miejscu postojowym związanym z budynkiem wielorodzinnym, a niebędącym jednocześnie ogólnodostępną stacją ładowania. Oznacza to, że za wszelkie szkody wyrządzone przez stację ładowania mieszkańca bloku będzie odpowiadać jej właściciel.

Czy właściciel punktu ładowania zobowiązany jest do poddawania go okresowej kontroli lub pod nadzór instytucji dozoru technicznego?

Zgodnie z delegacją z art. 17 ustawy o elektromobilności wydane zostało rozporządzenie ministra energii z 26 czerwca 2019 r. w sprawie wymagań technicznych dla stacji ładowania i punktów ładowania stanowiących element infrastruktury ładowania drogowego transportu publicznego (Dz.U. z 2019 r. poz. 1316; dalej: rozporządzenie). Rozporządzenie to stosuje się jednak wyłącznie do infrastruktury ładowania drogowego transportu publicznego, ogólnodostępnych stacji ładowania bez względu na moc oraz do nieogólnodostępnych stacji ładowania z punktem ładowania o mocy powyżej 3,7 KW. Rozporządzenia nie stosuje się więc do:

  • prywatnych punktów ładowania,
  • stacji ładowania (z punktem ładowania o mocy do 3,7 KW), które nie są ogólnodostępne.

Wobec powyższego brak jest regulacji prawnej, która ustalałaby obowiązki poddawania punktów ładowania, o których mowa w niniejszym artykule, okresowej kontroli lub nadzorowi Urzędu Dozoru Technicznego bądź innego organu administracji publicznej.

WIĘCEJ NA TEN TEMAT: