Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 12 i 15 ustawy o rachunkowości (dalej: u.r.) przez aktywa należy rozumieć kontrolowane przez podmiot zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych. Z kolei środki trwałe oznaczają rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich m.in. nieruchomości (w tym budowle i budynki), maszyny, urządzenia i środki transportu. Przy czym zgodnie z krajowym standardem rachunkowości nr 11 „Środki trwałe” okres ekonomicznej użyteczności środka trwałego może być mierzony w sposób bezpośredni za pomocą jednostek czasu (np. miesięcy, lat) lub w sposób pośredni za pomocą jednostek miary potencjału użytkowego właściwego dla danego środka (są nimi najczęściej jednostki naturalne, takie jak np. liczba kilometrów, jaką może przejechać pojazd zgodnie z zakładanym czasem jego użytkowania, liczba odlewów, jakie można wykonać przy pomocy formy odlewniczej, liczba godzin pracy koparki, tony wydobytej kopaliny etc.). Określając okres ekonomicznej użyteczności środka trwałego, należy uwzględnić w szczególności:
Środek trwały uznaje się za zdatny do użytkowania, jeżeli jest kompletny i równocześnie spełnia:
