Podjęcie uchwały ma pomóc w rozstrzygnięciu rozbieżności, które były widoczne nawet na poziomie „siódemkowych” uchwał SN. Zadośćuczynieniem za zerwane więzi Izba Cywilna zajmowała się już w marcu 2018 r., m.in. w następstwie wniosku złożonego przez rzecznika finansowego. Podjęto wówczas trzy uchwały w niemal identycznym brzmieniu, z których jednoznacznie wynikało, że sąd może przyznać zadośćuczynienie osobom najbliższym, których bliski doznał ciężkiego i trwałego uszczerbku na zdrowiu na skutek czynu niedozwolonego (sygn. akt III CZP 36/17, III CZP 69/17 i III CZP 60/17). Wydawało się więc, że kwestia wątpliwości orzeczniczych została jednoznacznie rozstrzygnięta. Problem w tym, że ponad rok później ‒ w październiku 2019 r. – powiększony skład Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych podjął uchwałę, z której wynikało, że zadośćuczynienia za stan wegetatywny jednak w analogiczny sposób przyznać nie można (sygn. akt I NSNZP 2/19). W uzasadnieniu stwierdzono jednoznacznie, że świadczenie należy się tylko bliskim osoby zmarłej, a nie ciężko poszkodowanej.
Ze względu na tak poważne rozbieżności w stanowiskach SN I prezes SN w październiku 2020 r. wydała zarządzenie, na mocy którego IC oraz IKNiSP mają w połączonym składzie odpowiedzieć na pytanie: „Czy w sytuacji, gdy wskutek czynu niedozwolonego doszło do ciężkiego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, którego konsekwencją jest niemożność nawiązania lub kontynuowania typowej więzi rodzinnej, osobom bliskim poszkodowanego przysługuje zadośćuczynienie pieniężne?”. Posiedzenie było dwukrotnie przekładane. Pierwotnie miało odbyć się 25 marca, a następnie 28 kwietnia, zostało jednak przełożone ze względu na lockdown i szczyt trzeciej fali zachorowań na koronawirusa.