Jest to dziedzina prawa regulująca zasady obciążania osób fizycznych i prawnych, a także innych podmiotów daninami publicznymi. Cechą wspólną prawa podatkowego jest więc przedmiot regulacji.

Najważniejszym źródłem prawa podatkowego jest konstytucja. Stanowi ona, że nakładanie podatków (a także innych danin publicznych) następuje w drodze ustawy. W ten sposób muszą być określone co najmniej: podmiot i przedmiot opodatkowania, stawki podatkowe, a także zasady przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków. Przepis ten był wielokrotnie podstawą uznania za niezgodne z konstytucją ustaw oraz wydanych na ich podstawie rozporządzeń.
Należy podkreślić, że nawet jednostki samorządu terytorialnego mają prawo ustalania wysokości podatków i opłat lokalnych tylko w zakresie określonym w ustawie.
Przykłady wskazują, jak ważną rolę odgrywa hierarchia źródeł w prawie podatkowym. Drugim (po konstytucji) źródłem prawa są ratyfikowane umowy międzynarodowe. Po ich ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw stanowią one część krajowego porządku prawnego i należy je bezpośrednio stosować. Taka umowa ma pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową. Trzecim źródłem prawa podatkowego są ustawy. Najważniejsza z nich (będąca swego rodzaju kodeksem prawa podatkowego) to Ordynacja podatkowa. W niej zawarte są definicje najważniejszych pojęć, określone zostały zasady powstawania zobowiązań podatkowych, a także uregulowane zostały zasady prowadzenia postępowania podatkowego. Ostatnim w hierarchii źródłem prawa podatkowego są rozporządzenia. Mogą być one wydane tylko na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Upoważnienie takie powinno określać organ właściwy do wydania rozporządzenia i zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wytyczne dotyczące treści aktu.

Najważniejsze ustawy podatkowe w Polsce:

* Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. nr 8, poz. 60 z późn. zm.).

* Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 z późn. zm.).

* Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

* Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.).

* Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2002 r. nr 9, poz. 84 z późn. zm.).

* Ustawa z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2005 r. nr 41, poz. 399).

PRZYKŁAD
1. Załóżmy, że uchwalona przez parlament nowelizacja ustawy o podatku akcyzowym zawiera upoważnienie dla Ministra Finansów do rozszerzenia ustawowej listy podmiotów będących podatnikami podatku akcyzowego. Tego rodzaju przepis byłby niezgodny z Konstytucją. Podatnicy muszą być bowiem zawsze określeni w drodze ustawowej.
2. Rada gminy podjęła uchwałę o wprowadzeniu podatku od posiadania kotów. Uznała bowiem, że opłacanie tego rodzaju podatku tylko przez posiadaczy psów jest niesprawiedliwe. Tego rodzaju uchwała byłaby niezgodna z Konstytucją. Samorządy mogą bowiem nakładać podatki tylko w granicach określonych ustawą. Podatek od posiadania psów przewidziany jest w ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. z 2002 r. nr 9, poz. 84 z późn. zm.). Natomiast ani ta, ani żadna inna ustawa nie przewiduje podatku od posiadania kotów.
PRZYKŁAD
Przypuśćmy, że w rozporządzeniu wykonawczym do ustawy o VAT Minister Finansów zmniejszyłby limit zwolnienia podmiotowego z 10 000 euro do 5000 euro. Taki przepis byłby niezgodny z Konstytucją z dwóch powodów. Po pierwsze, ustawodawca nie upoważnił Ministra Finansów do rozstrzygania tego rodzaju kwestii. Po drugie, kategorie podmiotów zwolnionych od podatku powinny być określone w ustawie.
Konrad Piłat