Luka w prawie jest pojęciem, jakim określa się istnienie braków w obowiązującym prawie. Spotkać się można z różnymi ich rodzajami. Luka w prawie może przejawiać się w tym, że dla danej dziedziny po prostu nie istnieje regulacja, która być powinna. Inny przejaw luki prawnej to brak ustalonych przepisami wszystkich zasad realizacji jakiejś czynności prawnej, której przeprowadzenia prawo wymaga, nie wskazując jednak, w jakiej formie i trybie powinno być to zrobione.

Aby prawo mogło funkcjonować, stosuje się w powyższych przypadkach przepisy dotyczące innej sytuacji, która została w prawie uregulowana, a jest podobna do tej dotkniętej wadą luki prawnej. Nie zawsze zastosowanie analogii jest możliwe. Wtedy rozwiązania należy szukać w zasadach fundamentalnych prawa. Takie sposoby radzenia sobie z niepełnym prawem są konieczne, gdyż w danej sytuacji nie ma innego wyjścia. Ale takie prawo wymaga naprawy i wprowadzenia brakujących przepisów, których wcześniej nie przygotowano z różnych przyczyn itp. Luką prawną jest także wprowadzenie przepisów sprzecznych z innymi regulacjami. Tak więc luki prawne mogą wynikać ze złej pracy twórców prawa, ale też w niektórych przypadkach nie są przez nich zawinione, gdyż w danej materii trudno przewidzieć rozwój wydarzeń. To, co trzeba będzie uregulować, wskaże życie, czyli nowe zjawiska, rodzące skutki wcześniej nieznane. Tworząc prawo, myśli się przecież o przyszłości.
Projekty, co do których istnieje wątpliwość, czy nie są sprzeczne z prawem, w tym z prawem Unii Europejskiej lub podstawowymi zasadami techniki prawodawczej, marszałek Sejmu, po zasięgnięciu opinii Prezydium Sejmu, może skierować celem wyrażenia opinii do Komisji Ustawodawczej. Komisja może większością 3/5 głosów w obecności co najmniej połowy członków Komisji zaopiniować projekt jako niedopuszczalny. Projektowi zaopiniowanemu jako niedopuszczalny marszałek Sejmu może nie nadać dalszego biegu.

Zasady techniki prawodawczej

Do luk prawnych, a właściwie do sposobu ich uniknięcia, odnoszą się m.in. przepisy określające zasady techniki prawodawczej, które dotyczą uchwalania nowelizacji ustaw. Zgodnie z nimi, ustawa zmieniająca może zawierać jedynie przepisy uchylające, przepisy zastępujące lub przepisy uzupełniające przepisy ustawy zmienianej, a w razie potrzeby – także przepisy przejściowe i dostosowujące, konieczne ze względu na dokonywaną nowelizację. W ustawie zmieniającej nie zamieszcza się przepisów regulujących sprawy nieobjęte zakresem unormowania ustawy zmienianej. Jest jednak pewien wyjątek, a mianowicie, w szczególnie uzasadnionych przypadkach, jeżeli jest to konieczne do uniknięcia luki w prawie, w ustawie zmieniającej można wyjątkowo zamieścić przepisy, które regulują sprawy wykraczające poza zakres unormowania ustawy zmienianej.

WARTO ZAPAMIĘTAĆ
Każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem.
Trybunał przedstawia właściwym organom stanowiącym prawo uwagi o stwierdzonych uchybieniach i lukach w prawie, których usunięcie jest niezbędne dla zapewnienia spójności systemu prawnego Rzeczypospolitej Polskiej.
Iwona Jackowska

Podstawa prawna
Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej” (Dz.U. nr 100, poz. 908).
Ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. nr 102, poz. 643 z późn. zm.).
Uchwała Sejmu RP z dnia 30 lipca 1992 r. - Regulamin Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. MP z 2009 r. nr 5, poz. 47).