Subskrybuj nas na Youtube
Zapisz się na newsletter
Rosjanom bez wątpienia zależało na sprawdzeniu, jak działa obrona polskiej przestrzeni powietrznej. Obserwowanie jej reakcji to wartościowy materiał do planowania kolejnych uderzeń. Ale nie miejmy złudzeń – to nie był cel główny. Moskwa wie, że nie wygra swojej wojny z Zachodem metodami wyłącznie militarnymi, więc ważniejsze są dla niej efekty polityczne oraz dotyczące szeroko pojętego środowiska walki informacyjnej.
W największym skrócie: chodzi o wzbudzenie paniki, przy jednoczesnym kompromitowaniu naszych instytucji krajowych i sojuszniczych, a więc zademonstrowaniu, że można nas bezkarnie policzkować. Pożądanym przez Kreml skutkiem długofalowym jest wzmocnienie u nas „partii pokoju”, czyli tych wszystkich, którzy ze strachu i/lub oportunizmu opowiadają się za wyzerowaniem wsparcia dla walczącej Ukrainy, a nawet zerwaniem strategicznych więzów z Zachodem, byleby „nie drażnić Rosji”.
Atak rosyjskich dronów na Polskę – test obrony i prowokacja polityczna
To oczywiście naiwne, bo Rosjanie i tak nie zamierzają zostawić nas w spokoju. Jesteśmy dla nich zbyt cennym łupem ze względów geostrategicznych, ekonomicznych, a nawet symbolicznych i emocjonalnych. Natomiast gdy Ukraina padnie, a Polska stanie się krajem pozornie neutralnym (de facto zaś położonym na „ziemi niczyjej”, co jest statusem znacznie mniej komfortowym) – Rosjanie zyskają tutaj pełną swobodę ruchów. Z perspektywą ponownego przekształcenia nas w „Prywislinskij Kraj”, zarządzany bezpośrednio przez moskiewskich namiestników, albo przynajmniej w państwo satelickie.
Wbrew pozorom, to nie jest scenariusz nierealny. Wystarczy, by partie odwołujące się do haseł „nie nasza wojna” zdobyły jeszcze trochę więcej punktów w sondażach, a te pozostałe – ulegając dominującym nastrojom – także na dobre przyjęły język kapitulacji lub dały się wpuszczać w rosyjskie narracje, służące destabilizacji wewnętrznej i realnemu odcinaniu się od kooperacji z sojusznikami. Do tego dyskretne wsparcie wyborczych sukcesów konkretnych polityków (z różnych opcji, to elementarz takich operacji), a także karier urzędników, funkcjonariuszy i liderów opinii, uzależnionych wcześniej szantażem lub korupcją od moskiewskich instrukcji – i obudzimy się w sferze „russkowo mira”, z wszelkimi tego negatywnymi konsekwencjami dla naszego bezpieczeństwa, dobrobytu, szans cywilizacyjnych i wolności obywatelskich.
Cele Kremla: panika w Polsce i osłabienie wsparcia dla Ukrainy
Zestrzelenie rosyjskich dronów było krokiem słusznym, ale zdecydowanie niewystarczającym dla pokrzyżowania tych planów. Potrzebujemy szybkiego opracowania i wdrożenia szerszej strategii, która za jednym zamachem będzie uderzać bezpośrednio w interesy rosyjskie – a więc karać Kreml wystarczająco dotkliwie za jego agresywne posunięcia – a także osłabiać rosyjskie możliwości destabilizowania i kontrolowania naszej sytuacji wewnętrznej.
Pierwszym elementem takiej strategii powinno być – postulowane już przez licznych ekspertów – ustanowienie nad Ukrainą wysuniętej strefy obrony (najlepiej jako efekt uruchomienia art. 4 Traktatu Północnoatlantyckiego, czyli wspólnej decyzji NATO). Zestrzeliwanie rosyjskich pocisków i aparatów latających jeszcze przed granicami Polski i innych krajów Sojuszu Północnoatlantyckiego za jednym zamachem skokowo zwiększy bezpieczeństwo zachodniej Ukrainy i nasze, na wypadek kolejnych ataków. Przede wszystkim będzie jednak stanowić wyraźny sygnał polityczny dla Kremla, że nie ulegamy jego szantażom, wręcz przeciwnie, na przemoc umiemy odpowiedzieć adekwatnie. A to jest jedyny język, który rozumieją i szanują Rosjanie – warto, by ta prawda znana ekspertom wreszcie ostatecznie dotarła do świadomości zachodniej opinii publicznej i decydentów.
Rosyjska dezinformacja i agentura wpływu w Polsce
Zademonstrowanie determinacji oraz odporności na „eskalacyjne” straszaki, od lat stosowane z upodobaniem przez rosyjską propagandę, samo w sobie może wpłynąć na osłabienie presji – bo pokaże agresorowi, że ta metoda nie działa. Rzecz jasna, udostępnienie Ukraińcom nowych pocisków dalekiego zasięgu – z przeznaczeniem do niszczenia rosyjskich rafinerii (i przy okazji rosyjskiego budżetu), z wyraźnym zaznaczeniem, że to zachodnia odpowiedź na naruszanie naszej przestrzeni powietrznej i inne wrogie akty – też powinno mieć miejsce. Podobnie jak kolejne sankcje.
Nie obejdzie się jednak bez ofensywnych działań w infosferze. To dobry moment, by na serio zabrać się za rosyjską agenturę wpływu – i to bez nadmiernej troski o to, kto powiela kremlowskie narracje za pieniądze, kto za ułatwienia w karierze, a kto z ideologicznego zaślepienia, przekory (są i tacy!) lub najzwyklejszej głupoty. Potrzebujemy w tym celu szybkich decyzji natury prawnej (na początek, poszerzających w praktyce np. zastosowanie par. 3 art. 117 Kodeksu Karnego o pochwalaniu prowadzenia wojny napastniczej), odpowiedniego zadaniowania prokuratur, Policji i ABW, ale także zaangażowania szerokiego ruchu obywatelskiego – czyli dania zielonego światła (i instytucjonalnego wsparcia) wolontariuszom, na razie w sposób rozproszony i na poły amatorski próbującym zwalczać wrogie dezinfo, szczególnie w sieci. Nie od rzeczy będzie też podjęcie dialogu z naszym największym sojusznikiem, żeby zechciał jednak wpłynąć na swoje wielkie korporacje kontrolujące główne platformy społecznościowe – ich zaangażowanie w zwalczanie rosyjskiej propagandy stałoby się lepszym papierkiem lakmusowym prawdziwych intencji USA, niż okazjonalne poklepywanie po plecach naszych polityków i sprzedawanie nam broni. A instrument negocjacyjny istnieje i nazywa się „podatek cyfrowy”…
Jak Zachód może realnie uderzyć w interesy Kremla?
Wszelkie tego rodzaju postulaty oczywiście natychmiast zderzą się z naszym tradycyjnym „niedasizmem”. Notabene, zapewne część narracji „że to niemożliwe do zrobienia, bo…” będzie bezpośrednio lub pośrednio stymulowana przez rosyjskie służby. To element schematu, który mają tam dobrze rozpisany i przećwiczony. Warto jednak przełamywać opory mentalne i organizacyjne, bo stawka jest wyjątkowo wysoka.
