Eduard Szewardnadze w wieku 20 lat wstąpił do partii komunistycznej. W 1959 został członkiem Rady Najwyższej Gruzińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej, w 1965 ministrem porządku publicznego Gruzińskiej SRR, a w 1968 - spraw wewnętrznych. Zasłynął wtedy walką z korupcją, doprowadzając do skazania wielu urzędników. W 1976 roku został członkiem Komitetu Centralnego, a w 1978 - Biura Politycznego KC KPZR.
W 1985 roku Szewardnadze został ministrem spraw zagranicznych ZSRR, dołączając do grona względnie młodych reformatorów skupionego wokół Michaiła Gorbaczowa. Odegrał bardzo ważną rolę w upadku ZSRR, odmawiając pomocy komunistycznym reżimom w Europie Środkowej i umożliwiając tym samym demokratyczne przemiany. W 1987 roku wyraził w imieniu ZSRR wstępną zgodę na zjednoczenie państw niemieckich, RFN i NRD. W 1990 roku - na parę miesięcy przed nieudanym puczem w Moskwie - przewidując nadchodzący wstrząs polityczny, podał się do dymisji. Swoją rezygnację określił jako protest przeciwko "rodzącej się dyktaturze". W lutym 1991 wrócił na krótki czas na stanowisko, po czym podał się do dymisji razem z Gorbaczowem, po formalnym rozwiązaniu Związku Radzieckiego.
W 1995 roku Eduard Szewardnadze został wybrany na prezydenta Gruzji. 5 lag później zdołał zapewnić sobie drugą kadencję fałszując wynik wyborów. Ustąpił w 2003 roku
Szewardnadze przeżył dwie próby zamachów na swe życie - w 1995 i 1998 roku. Za jego prezydentury, na tle terytorialno-nacjonalistycznym oraz w wyniku licznych prowokacji ze strony Gruzji, wybuchł konflikt wojenny na terenie Abchazji, który doprowadził do utraty przez Gruzję kontroli nad Abchazją i później Osetią Południową oraz silnych tendencji separatystycznych w Adżarii.