Przykład
- uznanie właściwe – ma formę umowy zawartej między dłużnikiem a wierzycielem, gdzie dłużnik oświadcza wprost, że potwierdza istnienie swojego zobowiązania;
- uznanie niewłaściwe – ma miejsce, gdy dłużnik nie oświadcza wprost, że potwierdza istnienie zobowiązania, jednak z innych dokumentów lub czynności dłużnika wynika, że ma świadomość posiadania określonego zobowiązania. Takim dokumentem może być np. potwierdzenie salda, wniosek o rozłożenie zadłużenia na raty itp.