Nazwa pochodzi od łacińskiego ius civile, co oznacza prawo obywatelskie. Prawo cywilne reguluje stosunki majątkowe i niektóre osobiste między podmiotami prawa i stanowi istotną część prawa prywatnego. Ważne jest to, że między tymi podmiotami jest równorzędność, co oznacza, że jeden podmiot nie jest podporządkowany drugiemu. Nie stosuje się też w nim bezpośredniego przymusu ze strony państwa. Jest to zresztą cecha, która odróżnia prawo cywilne od innych gałęzi prawa, których przedmiotem są także stosunki majątkowe, a więc prawa administracyjnego i finansowego. Przepisy prawa cywilnego stosuje się do osób fizycznych i osób prawnych, a także jednostek organizacyjnych, które nie mają osobowości prawnej (np. handlowych spółek osobowych jak spółka jawna). Podstawowym aktem prawnym, który reguluje stosunki cywilnoprawne, jest kodeks cywilny, tj. ustawa z 23 kwietnia 1964 r. Zgodnie z nim, prawo cywilne dzieli się na: część ogólną; własność i inne prawa rzeczowe; zobowiązania; spadki. Do prawa cywilnego należą np. znajdujące się poza kodeksem cywilnym prawo autorskie i prawo własności przemysłowej, określane nieraz wspólnie jako prawo własności intelektualnej, a także prawo rodzinne, prawo spółdzielcze, prawo pracy oraz prawo spółek.
Część ogólna prawa cywilnego obejmuje przepisy mające zastosowanie we wszystkich działach prawa cywilnego, a przez odesłanie, czyli wskazanie tego w konkretnym przepisie, może mieć zastosowanie w innych gałęziach prawa. Prawo rzeczowe reguluje przede wszystkim własność, ale także inne prawa do korzystania z rzeczy. Prawo zobowiązaniowe reguluje stosunki, które powstały między podmiotami w związku z dokonywaną wymianą dóbr i świadczeniem usług, np. umowami. Prawo spadkowe odnosi się do szeroko pojętego dziedziczenia.