Bieg przedawnienia przerywa się:
* przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia,
* przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje,
* przez wszczęcie mediacji.
Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. Jednak w razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie nie zostanie zakończone.
Ponadto roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenie okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu.
Były najemca wystąpił do sądu przeciwko wynajmującemu z pozwem o zwrot nakładów na jego rzecz. Uzyskał prawomocny wyrok zasądzający od wynajmującego zwrot tej kwoty. Roszczenia z tego tytułu przedawniają się z upływem roku. Wniesienie pozwu przerwało bieg tego przedawnienia. Po uzyskaniu prawomocnego wyroku przedawnienie zaczyna biec na nowo, a ponadto wydłuża się jego termin. Roszczenie stwierdzone prawomocnym wyrokiem sądu przedawnia się z upływem 10 lat, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy.
Podstawa prawna
Art. 123–125 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. nr 16, poz. 93 z późn. zm.).