Immisje można podzielić na:
- immisję pośrednią (dźwięk, cień), materialną (zapach, dźwięk) i niematerialną (wpływają na odczucia sąsiada np. gromadzenie materiałów wybuchowych;
- immisję bezpośrednią (np. porzucenie nieczystości).
W doktrynie wyróżnia się również immisję niematerialną. Oznacza ona oddziaływanie na sferę psychiki właściciela nieruchomości sąsiedniej (np. organizowanie spotkań osób uzależnionych od środków odurzających w lokalu sąsiednim). Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, właściciel może dochodzić ochrony przed immisjami tego typu w trybie art. 23 i 24 kc czyli w trybie ochrony dóbr osobistych oraz z art. 222 kc w zw z art. 144 kc.
Immisje bezpośrednie materialne z kolei wiążą się z umyślnym działaniem właściciela nieruchomości dokonującego. Mogą polegać np. na celowym skierowaniu wody deszczowej lub nieczystości na grunt sąsiedni. Przy immisjach bezpośrednich właścicielowi służy ochrona na zasadzie art. 140 kc (ochrona prawa własności), a nie 144 kc (roszczenie o zaprzestanie immisji przekraczających zwykłą miarę).
Właścicielowi nieruchomości naruszonemu w swoim prawie przysługuje co do zasady roszczenie negatoryjne o zaniechanie immisji. W dwóch przypadkach jest on upoważniony do usunięcia naruszeń mocą własnego działania poprzez: usunięcie korzeni przechodzących na grunt sąsiedni oraz obcięcie gałęzi i owoców zwieszających się z sąsiedniego gruntu po uprzednim bezskutecznym wezwaniu właściciela do ich usunięcia.