Nie ma wątpliwości co do tego, że właściciela posesji i właściciela banneru łączy cywilnoprawny stosunek najmu. W podanym stanie faktycznym z wysokim prawdopodobieństwem można stwierdzić występowanie czynu, o którym mowa w art. 288 kodeksu karnego (dalej: k.k.), czyli zniszczenie mienia ruchomego. A z tej regulacji wynika, że kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czy ni niezdatną do użytku, podlega karze. Ściganie tego przestępstwa następuje na wniosek pokrzywdzonego.

Na kanwie przywołanych regulacji w orzecznictwie akcentuje się, że inny charakter ma zniszczenie, a inny uszkodzenie rzeczy, z którym to rozróżnieniem wiąże się mniej lub bardziej negatywna ocena społeczna. Z tego powodu, przypisując sprawcy odpowiedzialność z art. 124 kodeksu wykroczeń (dalej: k.w.) lub art. 288 k.k., należy ustalić, który typ czynu popełniono. Tak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z 17 maja 2017 r., sygn. akt IV KK 145/17. Na szczególną uwagę zasługuje też inny wyrok SN z 1 grudnia 2020 r. (sygn. akt II KK 359/20). Sąd podkreślił w nim, że osobą uprawnioną do złożenia wniosku o ściganie, o którym mowa w art. 288 par. 4 k.k., jest nie tylko właściciel uszkodzonej rzeczy, lecz także każda inna osoba, której przysługuje inne prawo rzeczowe lub prawo obligacyjne do rzeczy.

Oznacza to zatem, że wniosek o ukaranie wandala może zgłosić organom ścigania zarówno właściciel bannera, jak i wynajmujący miejsce na jego zawieszenie. Jednak z praktycznego punktu widzenia warto, aby zrobił to najemca. To jego mienie uległo bowiem uszkodzeniu, a w związku z tym może on liczyć na ewentualne orzeczenie przez sąd karny naprawienia szkody od wandala. ©℗

Podstawa prawna

Podstawa prawna

• art. 46, art. 288 ustawy z 6 czerwca 1977 r. – Kodeks karny (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 17)

• art. 124 ustawy z 20 maja 1971 r. – Kodeks wykroczeń (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2119)