Postępowanie prowadzące do wprowadzenia do porządku prawnego nowych przepisów lub zmiany dotychczasowych. Zasady procedury legislacyjnej zapisane zostały w Regulaminie Sejmu RP (tj. M.P. z 2012r., poz. 32) oraz Konstytucji RP (Dz. U. z 1997 r., Nr 78, poz. 483).
Przepisy wskazują, jakie podmioty posiadają inicjatywę ustawodawczą, czyli prawo zgłoszenia projektu.
Odpowiednio zgłoszona propozycja rozpatrywana jest w trzech czytaniach (względem projektów pilnych obowiązuje zasada dwóch czytań). W zależności od rodzaju projektu czytania odbywają się w sejmowej komisji lub na sali plenarnej. Po debacie mającej na celu osiągnięcie kompromisowego brzmienia przepisów i po zakończeniu trzeciego czytania odbywa się głosowanie.
Wersją ustawy zatwierdzoną przez sejm zajmuje się senat. Izba może zadecydować o: wniesieniu poprawek, przyjęciu bez zmian lub odrzuceniu projektu w całości. Jeżeli żadne z powyższych rozstrzygnięć nie zapadnie w czasie 30 dni, ustawę uznaje się za przyjętą.
Odrzucenie przez Senat lub wniesienie poprawek nie jest ostateczne. Sejm, bezwzględną większością głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów, może ich nie przyjąć.
Przygotowana w powyższy sposób ustawa trafia do podpisu prezydenta RP. Po tej czynności w ciągu 21 dnia zostaje ogłoszona w Dzienniku Ustaw RP. Jeżeli prezydent ma wątpliwości co do treści przepisów może przez jej podpisaniem skierować ustawę do Trybunału Konstytucyjnego, by ten sprawdził jej zgodność z Konstytucją RP. W przypadku stwierdzenia niezgodności odmawia jej podpisania. Możliwe jest także podpisanie ustawy z wyłączeniem problematycznych przepisów lub przekazanie ustawy sejmowi do poprawy.
Proces legislacyjny kończy się z chwilą ogłoszenia ustawy w Dzienniku Ustaw RP.