Ustawa 203 to potoczna nazwa ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o ZOZ.

Na jej podstawie wszystkim pracownikom publicznych zakładów opieki zdrowotnej zatrudniającym powyżej 50 osób zostały przyznane podwyżki w wysokości 203 zł w 2001 r. i 171 zł w roku następnym. Ustawa nie wskazała jednak źródeł sfinansowania tych podwyżek. Placówki ochrony zdrowia musiały wypłacić z własnych budżetów przyznane podwyżki. Część szpitali zrobiła to w całości, inne tylko w części, a jeszcze inne w ogóle nie wypłaciły należnych podwyżek, tłumacząc się tym, że nie mają na to środków, bo ustawodawca nie wskazał źródła sfinansowania. Wypłata podwyżek 203 stała się głównym powodem gwałtownego wzrostu zadłużenia szpitali.

Ustawa 203 została również zaskarżona do Trybunału Konstytucyjnego. Wniosek w tej w sprawie złożyli do Trybunału: Federacja Związków Zakładów Opieki Zdrowotnej, Naczelna Rada Pielęgniarek i Położnych oraz Sąd Rejonowy w Chełmie. 18 grudnia 2002 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że ustawa z grudnia 2000 r. dotycząca podwyżek 203 dla pracowników samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej jest zgodna z konstytucją. Jej przepisy muszą być jednak rozumiane jako nakładające również na system finansów publicznych współodpowiedzialność za sfinansowanie podwyżek. Za podmiot, który powinien solidarnie odpowiadać wraz ze szpitalami za sfinansowanie należnych podwyżek dla pracowników zakładów opieki zdrowotnej, Trybunał wskazał NFZ, jako „spadkobiercę” zlikwidowanych wcześniej Kas Chorych.

Dominika Sikora

Podstawa prawna

• - Ustawa z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz o zmianie niektórych ustaw i ustawy o ZOZ (Dz.U. z 2001 r. nr 5, poz. 45).
• - Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 18 grudnia 2002 r. (OTK-A 2002/7/96)