to jedna z umów nazwanych prawa cywilnego uregulowana w Kodeksie cywilnym (art. 710–719). Na jej podstawie jedna ze stron (użyczający) zapewnia drugiej stronie (biorący) bezpłatne używanie umówionej rzeczy przez czas określony lub nieokreślony.

Jeżeli sposobu użyczenia nie określa umowa, należy rzeczy używać zgodnie z jej przeznaczeniem i właściwościami. Bez zgody użyczającego nie można oddać rzeczy użyczonej do używania.

Zakończenie użyczenia następuje, gdy minął czas, na jaki umowa była zawarta lub gdy biorący zrobił z rzeczy użytek odpowiadający umowie, bądź minął czas, w którym biorący mógł zrobić z rzeczy użytek odpowiadający umowie.

Możliwe jest również przedterminowe zakończenie umowy użyczenia, w sytuacji gdy:

  • biorący używa rzeczy w sposób sprzeczny z umową, właściwościami albo przeznaczeniem rzeczy,
  • użyczający oddał rzecz do używania innej osobie, nie będąc do tego upoważnionym ani przez umowę, ani zmuszony przez okoliczności
  • rzecz jest potrzebna użyczającemu z przyczyn niedających się przewidzieć w momencie zawarcia umowy.